Generatiekloven zijn van alle tijden. Maar er is er eentje bijgekomen. Ik maak(te) ‘m van nabij mee, en Vriendin wees mij recent op een prachtig artikel hierover. Een verschillende kijk op spullen. Het artikel maakte nogal wat los, er kwam zelfs een vervolg.
Mijn ouders zijn een jaar of twee geleden verhuisd. Van een groot huis, waar ze 25 jaar gewoond hadden, naar een kleiner huis. En in dat grote huis stond best een grote hoeveelheid spullen. Waarvan het overduidelijk was dat ze niet allemaal mee konden naar het nieuwe huis. Dus is er flink opgeruimd (zonder Geldnerd, want die zat in het Verre Warme Land). En dan nog gingen er best wel veel spullen mee naar het nieuwe huis. Maar na een jaar of twee opruimen begint daar nu duidelijk ruimte te ontstaan.
De eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat daar ook een stuk of 15 verhuisdozen van Geldnerd bij zaten. Die heb ik bij mijn ouders opgeslagen toen ik naar het Verre Warme Land vertrok.
Het artikel zette me wel aan het denken. Wat wil ik nog aan memorabilia? Ik heb van mijn eigen leven nog één Ikea-doosje (zoals hiernaast) vol, ik heb mijn gerestaureerde teddybeer, en een aantal foto-albums. Die laatste wil ik eigenlijk komende winter eens digitaliseren, daar zijn tegenwoordig handige apps voor. Want de kwaliteit van foto’s uit mijn geboortejaar is nu toch echt wel achteruit aan het gaan.
Toen vorig jaar mijn oma overleed werd er een soort ‘catalogus’ gemaakt van haar persoonlijke bezittingen. Alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen konden hier (in die volgorde) uit kiezen. Daaruit heb ik twee kleine dingen gekozen die mij ook echt herinneren aan haar (en Beer natuurlijk). Meer spullen hoef ik ook niet. Foto’s, dat vind ik wel belangrijk, maar die heb ik liefst digitaal.
Maar spullen? Liever niet. Smaken verschillen, en spullen wil ik sowieso niet…
Heb jij wel eens tegen jouw zin opgescheept gezeten met spullen van een vorige generatie?
Mijn ouders zijn echte hoarders (in mijn ogen) en helaas gaan ze (wederom in mijn ogen) lang niet altijd voor kwaliteit maar voor kwantiteit.
Het meeste “last” heb ik van kadootjes voor hun kleindochter. Ieder lelijk knuffelbeest dat ze voor haar kopen ligt vervolgens jarenlang te slingeren door mijn huis. Zes jaar lang vier keer per jaar, reken maar uit……
Terwijl ze even leuk speelt met vier knuffels dan met vierentwintig. Ik gooi ze gewoon weg, af en toe (voor ze eraan gehecht is) en doe dan alsof ik ook niet snap waar winnie of woezel gebleven is……
Soms lijken ze het begrepen te hebben en komen ze met een jurkje aanzetten. Veel praktischer en bovendien groeit ze er vanzelf uit!
Mijn moeder is 80 en heeft zóveel spullen! En het moet allemaal bewaard.
2 Bijelkaar passende mokjes voor als de buurvrouw komt koffiedrinken, 4 Engelse kop en schotels voor als er 3 vriendinnen komen thee drinken en een 12 delig koffieservies met bijpassende gebaksschotels voor een verjaardag en ga zo maar door. Zelfs dekschalen zonder deksel of met kapotte oren worden bewaard omdat ze bij het trouwservies horen.
Mijn vader leeft al meer dan 15 jaar niet meer maar al zijn kleding is er nog. Hij had een kantoor wat nog volledig is ingericht, zelfs de lades van zijn bureau zitten nog vol.
Ik heb 1 broer en we zien er nu al tegenop wat we moeten als moeder er niet meer is…
Ik heb wel eens voorgesteld om te beginnen met opruimen maar ze wil er niks van weten.
Mijn opa verhuisde nadat oma overleed naar een klein flatje. Het duurde vier maanden, met een stuk of tien mensen, om zijn schuur, zijn garage, zijn werkplaats en het “kleine” schuurtje leeg te krijgen…de familie mopperde maar ik was wel blij, zijn kleine flatje zou als hij zou overlijden binnen een paar dagen leeg gemaakt kunnen (maar dat mag je niet zeggen he)
Vroeger was het opruimen een klus die plaatsvond als ze naar bejaardenhuis gingen, ik ben benieuwd hoe het de komende jaren gaat zonder bejaardenhuizen in het vooruitzicht.
Toch bizar af en toe, hoeveel spullen we gedurende ons leven allemaal verzamelen.
Het uitkiezen van bepaalde items werkt denk ik heel goed. Ik had iets soortgelijks met mijn opa, vele jaren geleden. Alles wat toen nog overbleef werd in 1 weekend ontruimt en aan het goede doel geschonken. Ruim 50 jaar aan spullen weg, maar wel heel praktisch.
Bizar inderdaad. Maar ik had er zelf ook een echtscheiding en 7 verhuizingen in 7 jaar voor nodig om echt te minimaliseren. En dan nog merk ik dat ik heel alert moet zijn in ons nieuwe huis.
Ik herken het generatieverschil zoals dat in de artikelen geschetst wordt wel heel erg….
Ik heb inderdaad ook niet zoveel met spul. Bij mijn ouders vandaan komt gelukkig niet veel wat dat betreft. Wel staat mijn oude Lego nog bij mijn ouders op de zolder. Ik heb daar geen plek voor en weggooien is zonde.
Ha! Oude Lego! Ik heb ‘m ook jaren bewaard, en er zelfs nog aan toegevoegd toen Lego Mindstorms (programmeerbare robotica) uitkwam. Maar uiteindelijk heb ik het een aantal jaren geleden weggegeven aan het zoontje van goede vrienden. Want Lego verdient het om mee gespeeld te worden.