Rommel is de nieuwe trend?

Geldnerd gaat het liefst z’n eigen gang. Probeert zich zo min mogelijk aan te trekken van de mening van anderen. En is bewust op zoek naar wat hij zelf prettig vindt. Om daar vervolgens maanden jaren decennia aan vast te houden. Al mijn overhemden zijn al meer dan tien jaar van dat ene prettige merk waarvan ik weet dat ze lang meegaan. Idem mijn t-shirts. En ik heb een andere kledingfabrikant nog niet vergeven dat die een jaar geleden mijn favoriete ondergoedlijn uit de collectie heeft gehaald. Een waardige vervanger heb ik nog niet gevonden, en dat drukt zwaar op mijn gemoed.

Ik ben dan ook enigszins allergisch voor ‘trends’, dat zal je niet verbazen. Tijdelijke modeverschijnselen op velerlei terrein die volgens mij alleen maar leiden tot gevoelens van onzekerheid (‘ben ik wel trendy genoeg’) en enorm veel verspilling (‘nee, dit kledingstuk / interieur kan echt niet meer, weg ermee’). De wereld van de trends is volgens mij alleen maar versneld door sociale media. Net als vrijwel iedereen op deze planeet heb ik dat ook echt wel een tijd geprobeerd, ben actief geweest op Hyves en Facebook en Twitter, maar inmiddels heb ik dat ver achter mij gelaten. Ik werd er voelbaar minder gelukkig van, en had ook geen zin meer in het gejaagde gevoel wat het (bij mij in elk geval) opleverde.

Ik leef dus heerlijk in mijn eigen bubbeltje, waar signalen van buiten maar mondjesmaat en gefilterd doordringen. Wel zo rustig. Wat je niet weet dat er is kun je ook niet missen, immers. Maar ook de informatie die mijn bubbel binnenkomt is gekleurd natuurlijk. Vaak door The Economist en het Financieele Dagblad, de twee media die ik regelmatig lees. Of door een van de vele blogs die ik volg.

Vaak val ik dan van de ene verbazing in de andere. Lees ik iets waarvan ik mij oprecht niet voor kan stellen dat mensen daar serieus mee aan de slag zijn. Dat ligt aan mij natuurlijk, ik ben een gewoontediertje en vind andere gewoonten al snel vreemd. Anderen vinden mij vast en zeker net zo vreemd met mijn voorliefde voor getalletjes en open-source software en back-ups en dat soort dingen.

Zo ook onlangs. Ineens las ik op verschillende plekken dat minimalisme en opgeruimde huizen helemaal ‘uit’ zijn. De nieuwe trend heet ‘cluttercore’, en is er op gericht om het ‘geleefde’ interieur en een overdaad aan spullen te verheerlijken. Zelfs het FD, een krant die zich meestal nou niet bepaald aan de voorzijde van de trendgolf bevindt, schreef erover in de weekendbijlage. Eerder schreven VT Wonen en de Libelle er ook al over. Een rommelig huis, dat is lekker persoonlijk. Vinden de trendsetters en -volgers tenminste. Geldnerd moest zich inhouden om de ochtendkoffie niet uit te proesten toen hij dat las.

Nou gelooft Geldnerd meteen dat de gemiddelde meukverzamelende medemens heel eenvoudig een ideaal ‘cluttercore’-interieur weet te realiseren. Want spullen verzamelen en houden is veel makkelijker dan spullen wegdoen. Er is in elk geval minder wilskracht voor nodig. En minder discipline. Twee eigenschappen die den heedendaagschen mensch in mindere mate lijkt te bezitten, denkt deze oude man wel eens. Het is dus best een mooie trend misschien, eentje die beter past bij de tijdgeest. En ook een trend die beter past in ons kapitalistische systeem. Want al die ‘clutter’ moet natuurlijk wel aangeschaft worden.

Maar ‘clutter’ is natuurlijk gewoon het Engelse woord voor ‘rommel’. En rommel, dat past gewoon niet zo bij Geldnerd. Ik houd van opgeruimd. Dat zorgt voor rust in mijn hoofd. En rust in mijn hoofd zorgt weer voor rust in mijn lijf. En een rustiger Geldnerd is een gezondere en vriendelijker Geldnerd. Allerlei redenen dus waarom ‘cluttercore’ ook weer een trend is die ik aan mij voorbij laat gaan. Een trend die niet bij mij past.

Het goede nieuws is natuurlijk dat trends altijd maar tijdelijk zijn. Weer verdwijnen. En dan wordt er weer iets anders trendy. Uiteindelijk zal zelfs het opgeruimde huis van Marie Kondo wel weer trendy worden, maar dan wellicht met een nieuwe goeroe. En ik bespaar heel veel tijd, geld, en mentale energie, door gewoon vast te houden aan wat het beste bij mijzelf past. Ooit word zelfs ik weer trendy.

En zelf gaan we gewoon verder met opruimen. Want er komen verhuizingen aan natuurlijk, en hoe minder meuk er verhuisd moet worden, hoe makkelijker het is. En ook ons huis moet er netjes en opgeruimd uitzien om snel en tegen een goede prijs verkocht te worden. Want wie koopt er nou een rommelig huis?

Volg jij alle trends?

Opgeruimd Leven Systeem

Zonder heel veel van de nieuwste spullen in je huis ben je niet gelukkig. En efficiency is het grootste goed, want dan kun je meer dingen doen in een dag. Nee natuurlijk. Het leven wordt er alleen maar rommeliger en jachtiger door. En de meeste mensen onrustiger.

Ik heb daar ook last van. Teveel prikkels uit de omgeving die voortdurend binnenkomen. Een bombardement aan beelden, geluiden, geuren, spullen, mensen. Een miljoenmiljard administratieve dingen die om mijn aandacht schreeuwen. De ‘informatiesnelweg’ die het internet vroeger beloofde te zijn is tegenwoordig eerder een gigantisch riool. Ik gebruik het tegenwoordig vooral functioneel, en vermijd de (a)sociale media inmiddels zoveel mogelijk. Teveel spullen die proberen ons huis binnen te dringen. Het maakte me altijd al onrustig. Maar ik merk dat dit erger geworden is na de coronapandemie. De gewenning aan de eigen kleine bubbel heeft mijn tolerantiegrens voor ‘onrust’ verder verlaagd. En dat hoor ik ook van veel mensen om mij heen.

Voor mij is er maar één methode om dit het hoofd te bieden. Mijn systeem om het leven opgeruimd te houden. In mijn jaardoelen voor 2022 verwees ik er al naar. Een aantal bouwstenen van het systeem zijn al heel lang aanwezig. Tijd om het eens goed op een rijtje te gaan zetten.

Managen van Tijd

Voor de meeste mensen is geld een schaars goed. Ik heb mijn financiële systeem om mijn geld te managen, zodat ik geen last heb van die schaarste. Maar voor veel mensen is tijd nog schaarser dan geld. Je kunt het niet bijkopen of bijmaken. Het is een van de belangrijkste lessen die ik leerde uit Your Money Or Your Life, mijn belangrijkste klassieker in de boekenkast. Tijd is geld, en met alles wat je koopt ruil je een aantal levensuren voor goederen of diensten.

Door de jaren heen ben ik mijn tijd bewuster gaan managen. Bewustere keuzes gaan maken waar ik mijn tijd wel en niet aan wil besteden.

Als onderdeel van het bewustwordingsproces heb ik een jaar geleden een Weekschema gemaakt. Recent heb ik dat er weer eens bij gepakt en bijgewerkt. Vriendin en ik hebben geruild van wandelmoment met Hondje. Zij doet nu de ochtendwandeling, ik doe de wandeling aan het einde van de middag. En ik heb het aantal en de lengte van mijn sportmomenten fors uitgebreid. Wat blijft is voldoende ruimte voor nachtrust en een heel bewuste inkadering van de werkuren.

En net als sommige andere minimalisten heb ik zo mijn gewoonten. Het ochtendritueel, met daarin een rondje opruimen in de keuken, de woonkamer en de slaapkamer, en ook het wegruimen van schone en droge was. Het zorgt ervoor dat ons huis elke dag schoon en opgeruimd aanvoelt, dat zorgt ook weer voor rust in het hoofd. De gereserveerde ruimte in mijn agenda voor de lunch, even rust en weg van de werkplek. Mijn wekelijkse administratiemoment dat ervoor zorgt dat ik weet hoe ik er voor sta. Allemaal gericht op rust.

Voor mij werkt het om zoveel mogelijk dingen te plannen. Met de moderne elektronische agenda’s is dat ook een fluitje van een cent. Mijn sportmomenten, het dagelijkse rondje met Hondje, alles wat belangrijk is staat allemaal gepland in mijn agenda. Om te voorkomen dat de tijd ‘wegloopt’ naar andere (minder belangrijke) dingen. Verder heb ik jaren geleden al gezorgd voor rust op mijn mobiele telefoon. Dat zorgt, samen met een minimaal gebruik van social media, ook voor ruimte.

Managen van Spullen

Naast Vriendin is er nog een tweede belangrijke vrouw in mijn leven, Marie Kondo. Een jaar of zes geleden ben ik met de adviezen van deze Japanse opruimgoeroe aan de slag gegaan. Wat ik niet koop, hoef ik niet te gebruiken. Wat ik niet heb, hoef ik ook niet te verzorgen. Basisprincipes van het minimalisme. Mijn garderobe is geoptimaliseerd en elke zes maanden moet mijn kledingkast eraan geloven. Nou ja, bijna elke zes maanden. Maar ik houd dit nog steeds vol. Zelfs mijn sokken worden tot op de dag van vandaag volgens de leer van Kondo gevouwen.

Ook buiten de garderobe heb ik aandacht voor mijn spullen. Jaarlijks worden alle kasten in huis minimaal één keer doorlopen en opgeruimd, en ze zijn inmiddels allemaal geoptimaliseerd. Onderdeel van mijn ochtendritueel is een opruimrondje. Alles in ons huis heeft een vaste plek. Het kost een paar jaren om er te komen maar dan heb je er ook wel elke dag profijt van. Geen kinderen hebben (met de zooi die daar dan weer bij hoort) helpt natuurlijk ook… Minder spullen geeft meer ruimte en meer rust.

Managen van Administratief Leven

Als mens laat je overal administratieve sporen na. Of je dat nou wilt of niet. De overheden willen van alles van ons weten. We hebben abonnementen, nemen diensten af. een mens verzamelt in z’n leven kasten vol papier en (tegenwoordig gelukkig ook vooral) digitale informatie over de sporen die we nalaten. Het is makkelijk om daarin het overzicht te verliezen, en kost best wel wat werk om bij te houden.

Ik ben al jaren vrijwel volledig papierloos en heb een digitaal archief waarin ik alles opberg en ook terug kan vinden. Mijn administratie zorgt dat ik altijd weet hoe ik er financieel voor sta.

Verder probeer ik aandacht te hebben voor de beveiliging van mijn accounts en digitale informatie. Niet alleen veiliger, maar voor mijzelf ook handig om sneller in te loggen. Accounts die ik niet meer gebruik worden actief opgeruimd. Geen losse eindjes, ook administratief. Bewuste keuzes over de software waar ik mee werk. Over wat ik niet heb hoef ik ook niet na te denken. Ik heb alleen bankrekeningen die ik ook daadwerkelijk gebruik. Geen lidmaatschappen die ik niet actief gebruik. En daar wordt ook minimaal één keer per jaar even naar gekeken, met dank aan de reminders in mijn agenda.

Managen van Het Einde

Uiteindelijk wil ik spoorloos verdwijnen van deze planeet, daar maak ik geen geheim van. Ik heb maatregelen getroffen om de nalatenschap eenvoudig af te handelen en zorg dat er altijd een bijgewerkte set met instructies is voor de nabestaanden.

Vooral het managen van de digitale sporen is een aandachtspunt. Apple biedt vanaf iOS 15.2 de mogelijkheid van een digitaal testament. En ook onze eigen overheid geeft veel tips om je digitale nalatenschap te regelen. Ik zou het niet aangenaam vinden als mensen na mijn dood nog met mijn sporen geconfronteerd worden op het internet. Maar een ‘delete mij helemaal’ knop heb ik op internet nog niet kunnen vinden. Veel partijen maken het zelfs gewoonweg moeilijk om jouw sporen helemaal uit te wissen…. Dit is nog een aandachtspunt voor mij!

Hoe opgeruimd is jouw leven? En heb jij nog tips hoe ik mijn leven nog opgeruimder kan maken?

Eerder heb ik geschreven over mijn Werksysteem en mijn Gezond Leven systeem.

Het bubbelt en het bruist…

Nee, niet in het hoofd of het leven van Geldnerd. Dat is saai als altijd, en dat hoort ook zo. Maar er is wel iets anders dat bubbelt en bruist…

Vriendin is namelijk een liefhebster van bubbeltjeswater. Geldnerd niet, die heeft liever plat water. Al dat gebubbel vind ik niet prettig in mijn mond. Maar een jaartje geleden verscheen er ineens beïnvloed door de reclames die vakkundig ingaan op vermeende besparingen en impact op de planeet een Sodastream apparaat in onze keuken. Want Vriendin dronk gedurende de werkdag te weinig water, en ze hoopte dat ze hiermee meer water zou gaan drinken.

Opa Geldnerd mopperde een beetje binnensmonds over mode-dingetjes en weer iets minder vrije ruimte op het aanrecht. Maar recht van spreken heb ik niet, want Vriendin had het apparaat van haar eigen geld gekocht. En… Het werkt. Ze drinkt gedurende de werkdag beduidend meer water dan voorheen. En dat is gezond.

Het einde van Coca Cola Zero

Maar het werd nog beter. Want Geldnerd en Vriendin hadden al jaren een gedeelde verslaving. Naast koffie was er ook een verslaving aan Coca Cola Zero. We zitten allebei al ons hele leven in ‘Team Coca Cola (Pepsi is smerig)’. Tot afgelopen jaar. Want ergens in 2021 kwam Coca Cola met een ‘nieuwe en verbeterde formule’ voor Zero. Iets wat wij pas zagen toen we een nieuwe fles uit onze voorraadkast pakten. En dat was wat ons betreft geen succes. Erger dan dat, we vonden (en vinden) het ronduit smerig. Erger dan dat, we krijgen er maagklachten van. Vrij snel na de eerste slok al. Buikpijn en een opgeblazen gevoel. Niet fijn.

Eerst dachten we dat het aan die ene fles lag. Dus probeerden we er nog eentje. En nog eentje. Allemaal met hetzelfde resultaat. Coca Cola Zero is het niet meer voor ons. De resterende voorraad verdween in het riool. Het einde van een tijdperk. En zoals altijd is het einde van een tijdperk ook weer het begin van een nieuw tijdperk.

Want bij de aankoop van dat Sodastream apparaat had Vriendin ook een klein voorraadje siropen en smaakjes ingeslagen. Om te proberen. Waaronder een flesje siroop voor Pepsi Max, de Pepsi-equivalent van Coca Cola Zero (echte Coca Cola fans wenden zich nu vol walging af van hun scherm, denk ik…). En omdat af en toe een glaasje cola toch wel heel lekker is, probeerden we het uit.

Sodastream Pepsi Max

Het was wat experimenteren met de dosering. De aanbevolen dosering van de siroop ten opzichte van een fles ‘zelfgemaakt’ bubbelwater vonden we veel te zoet. We kwamen uiteindelijk uit op ongeveer tweederde van de aanbevolen dosering. En moesten tot onze schaamte bekennen dat we dat best lekker vonden. En we kregen er geen maagpijn van.

Dus is dat het nieuwe normaal in Huize Geldnerd. Geen gesleep meer met grote flessen van en naar de supermarkt (want ze moeten natuurlijk terug voor het statiegeld). Toegegeven, dat gesleep gebeurde vaak door de bezorger, maar toch. Het scheelt gesleep. Gewoon kraanwater in de schoongemaakte herbruikbare Sodastream fles, paar keer op de knop van het apparaat drukken voor de noodzakelijke bubbels, siroop afmeten in de maatdop en in de fles gieten, klaar. Verse cola.

Bijkomend voordeel van deze verandering is dat we beduidend minder frisdrank zijn gaan drinken dan voorheen. Op basis van mijn eigen eetdagboek schat ik in dat mijn persoonlijke frisdrankconsumptie gehalveerd is. Voor gezondheid en gewicht geen verkeerde zaak natuurlijk

Wat kost dat?

Geldnerd is natuurlijk wel nieuwsgierig of dat nog wat oplevert. Scheelt het centjes, naast het verminderde gesleep met die flessen? Gierige Gerda heeft daar ruim twee jaar geleden al eens over geschreven, in 2020 ook nog eens, en NU.nl vorig jaar nog, maar ik bekijk dat opnieuw met de prijzen van vandaag. Ik vergelijk hierbij met onze voormalige Coca Cola Zero consumptie.

De getalletjes:

  • In een standaard Sodastream fles gaat 0,840 liter water. Voor de vergelijkbaarheid reken ik alles om per liter.
  • Op basis van onze jaarafrekening voor drinkwater over het afgelopen jaar kost een liter drinkwater ons 0,213 eurocent inclusief alle belastingen en vastrecht.
  • Een flesje Pepsi Max siroop kost standaard € 5,99 en bevat 440 ml siroop. Wij gebruiken (heb ik nagemeten) 35 ml siroop per fles van 0,840 liter, oftewel 42 ml per liter. Dat kost dus € 0,567 per liter cola.
  • Uit een koolzuurcilinder haal je ongeveer 60 liter ‘bubbelwater’. Die koolzuurcilinder kost € 13,00. De bubbels kosten dus € 0,217 per liter cola.
  • De eerste keer betaal je ook nog eens € 13,00 statiegeld voor de cilinder. Daarna is dat neutraal, je betaalt bij volgende cilinderaankopen geen statiegeld als je een lege cilinder inlevert. Ik heb dat initiële statiegeld dus meegeteld bij de ‘investering’ in het apparaat, de aanschaf van het Sodastream-apparaat en de bijbehorende flessen. Vriendin kreeg hier best een aardige deal, het apparaat en de flessen hebben in totaal € 50,- gekost. Totale investering vooraf inclusief het statiegeld was dus € 63,-.
  • Ik ga er voor de berekeningen van uit dat het apparaat een levensduur heeft van 3.000 liter. De afschrijvingskosten per liter frisdrank zijn dan ( 63,00 / 3.000 = ) € 0,021 per liter.
  • Een fles Coca Cola Zero van 1,5 liter kost bij de blauwe grootgrutter standaard € 2,35 exclusief statiegeld. Dat is € 1,567 per liter. De 1,5 liter fles is daarmee veel voordeliger dan de 1,0 liter fles, die kost € 1,89.

Dat leidt bij elkaar tot onderstaande berekeningen.

Sodastream Pepsi Max versus Coca Cola Zero per literEUR
Afschrijving apparaat0,021
Drinkwater 0,00213
Bubbels 0,217
Siroop 0,567
Sodastream Pepsi Max per liter totaal 0,803
Coca Cola Zero 1,5 liter 2,350
Coca Cola Zero per liter 1,567
Verschil Sodastream Pepsi Max -/- Coca Cola Zero-/- 0,764

Dat scheelt dus maar liefst € 0,76 per liter. Als je er van uit gaat dat er hier toch wel 3 liter per week doorheen ging dan scheelt dat ( 3 x 52 x 0,764 = ) € 119,18 per jaar. Daar kunnen we een keer goed van uit eten!

Korting!

Tsja, wie betaalt er nou nog het volle bedrag voor z’n boodschappen? Niet de mensen die goed op hun financiën letten, toch? De afgelopen jaren hebben wij Coca Cola vooral ingeslagen als het in de aanbieding was, ‘4 halen 3 betalen’ was hierbij de meest voorkomende deal. Bij een prijs van € 2,35 per 1,5 liter betaal je dan € 7,05 voor 6 liter cola.

Maar ook de Pepsi Max siroop heb ik al eens goedkoop ingeslagen. € 3,99 per flesje in plaats van de gebruikelijke € 5,99. Dan kost de siroop nog maar € 0,378 per liter cola, en kost een liter Sodastream Pepsi Max ons € 0,613. Voor 6 liter cola betalen we dan € 3,68, € 3,37 minder dan voor dezelfde hoeveelheid Coca Cola Zero. Scheelt op jaarbasis nog steeds € 87,62. Nog steeds een etentje.

Het levert dus ook financieel wat op, naast dat het gesleep met flessen scheelt. De lege siroopflesjes gaan in de recyclingbak. Alleen staat onze verzamelbak voor statiegeldflessen nu eenzaam en leeg te zijn. Af en toe gaat er nog een leeg bierflesje in. Maar geen grote hoeveelheden lege frisdrankflessen meer.

Hoe gaat het met jullie frisdrankconsumptie?

NB: En dit allemaal weer zonder affiliate links. Het kan dus wel, bloggen zonder commerciële doeleinden…

Spoorloos verdwijnen

Geldnerd heeft een fascinatie voor spullen. Of liever gezegd, Geldnerd heeft een fascinatie voor de fascinatie die andere mensen vaak lijken te hebben voor spullen.

Dat is niet altijd zo geweest. Heel lang heeft Geldnerd zelf ook een fascinatie voor spullen gehad. Ik consumeerde er op los, kocht een grotere woning en daarna nog een, richtte die helemaal in met nieuwe meubels, en ging vervolgens met een vrijwel lege bankrekening om me heen zitten kijken naar al die mooie spullen. Langzaam is dat veranderd. In mijn echtscheiding bleken die spullen helemaal niet zo belangrijk, en hadden de meeste spullen zowel geen financiële als emotionele waarde meer. Na vervolgens zeven verhuizingen in zeven jaar en een aantal jaren bewust bezig zijn met minimalisme zijn er helemaal weinig spullen over.

Toch voelt het nog wel als veel. Goed, ik heb mijn kledingkast opnieuw geoptimaliseerd. Ook in 2021 bijna niks gekocht. Maar toch is er een onrust in mij.

Wat doen we met de spullen?

Onlangs las ik het boek ‘Wat doen we met de spullen?’ van Dick Wittenberg. Wat mij betreft een absolute aanrader. Vlot en leesbaar geschreven. Het volgt de volwassen kinderen van een gezin die de nalatenschap van hun moeder af moeten handelen. Het is (non-fictie) een boek over hoe Nederland de afgelopen 100 jaar veranderd is. Over hoe de meeste mensen steeds meer spullen zijn gaan verzamelen. Over hoe moeilijk het is om afscheid te nemen van deze spullen. Over wat die spullen zeggen over de bezit(s)ter van de spullen. En waar je de nabestaanden mee opzadelt als je er zelf niet meer bent. Want dat moment komt onvermijdelijk voor eenieder van ons. De enige zekerheden in het leven zijn de dood en de belastingen, zeggen we dan.

Het boek opent met een citaat uit ‘Inventaris van enkele verliezen’ van Judith Schalansky (de vertaling van het in 2018 verschenen ‘Verzeichnis einiger Verluste‘):

“Kwetsend is het inzicht sterfelijk te zijn, en begrijpelijk het ijdele verlangen de vergankelijkheid te trotseren, en voor een onbekend nageslacht sporen achter te laten, ja, ‘onvergeten’ te blijven, zoals de in het graniet van de grafstenen gebeitelde intentieverklaring zo onverdroten beweert.”

Judith Schalansky

En daar begon mijn onrust.

Ik wil spoorloos verdwijnen

Ik herken mij namelijk niet in het verlangen dat Judith Schalansky beschrijft. Het is wat mij betreft onnodig om de vergankelijkheid te trotseren. Ik ben al blij als iemand in het hier en nu af en toe denkt dat ik iets aardigs heb gedaan, ergens mee geholpen heb. En dat is allemaal eindig. Want op een gegeven moment zijn de mensen die zich mij herinneren ook allemaal weg. Zijn de geheugens waar ik in sta gewist. En is er dus geen spoor meer van mij. Dan kun je wel fysieke sporen proberen na te laten. Maar ook die zijn meestal zinloos en vergankelijk, zoals ik lees in het boek van Wittenberg.

Geldnerd heeft geen kinderen. Die zullen er ook niet komen, ik ben te oud en deze planeet heeft het al zwaar genoeg met al het nageslacht dat andere mensen produceren. Maar ik zal dus ook geen nabestaanden hebben die uiteindelijk mijn puinhoop op kunnen ruimen. En dat geeft mij een verantwoordelijkheid. Ik zal er zelf voor moeten zorgen dat ik geen puinhopen achterlaat. Geen bergen spullen. Ik wil eigenlijk uiteindelijk gewoon spoorloos verdwijnen.

Met dat in gedachten wil ik de komende jaren naar mijn spullen blijven kijken. Blijven optimaliseren, minimaliseren, opruimen. Maar ook: van de dingen die overblijven bewust bedenken wat er mee zou moeten gebeuren als ik er niet meer ben. En dat op een of andere manier vastleggen en overdragen. Uiteindelijk opgeruimd spoorloos het leven uit. Misschien moet ik dit boek ook nog eens proberen?

Ik herken ook het gevoel dat de Amerikaanse blogger Route To Retire beschrijft, de bevrijding toen hij vrijwel al zijn bezittingen verkocht of weggegeven had. Datzelfde gevoel had ik na de afwikkeling van mijn echtscheiding, met een zeer beperkte set persoonlijke bezittingen in een gemeubileerd huurappartement. Het leven wordt daar echt eenvoudiger van, het voelde als een nieuwe start. En eigenlijk wil ik ooit, bij de finish, datzelfde gevoel weer hebben.

Welke sporen wil jij nalaten?

Wat ik kocht op Black Friday

  • Berichtcategorie:Minimalisme

Niks. Helemaal niks heb ik gekocht.

En daarmee dus ook geen kortingen binnengesleept. Maar wel het geld gewoon op mijn bankrekening gehouden.

Genoeg

  • Berichtcategorie:Minimalisme

Dat ik er minder over schrijf, wil niet zeggen dat ik er niet meer aan doe. Integendeel, zou ik willen zeggen. Minimalisme. Maar het is hier zover doorgevoerd in het dagelijks leven dat het mij al nauwelijks meer opvalt.

Minimalisme

De definitie van minimalisme die mij het meest aanspreekt komt van de Amerikaanse ‘goeroes’ van BecomingMinimalist.com. Minimalisme is het naar de voorgrond halen van de dingen die we het meest waarderen en het verwijderen van alles wat ons hier juist van afleidt. Het vereist steeds weer een bewuste beslissing omdat het een levensstijl is die ingaat tegen de cultuur van overconsumptie die ons omringt. De wereld waarin we leven is niet vriendelijk voor het streven naar minimalisme. De cultuur en meedogenloze reclamecampagnes roepen ons op om meer, beter, sneller en nieuwer te kopen. De reis naar het vinden van eenvoud vereist voortdurende aandacht.

Rust

Als jullie nu bij mij naar binnen zouden kijken dan kon je zien dat ik dit stukje zit te tikken aan een vrijwel leeg bureau. Die ziet er nog ongeveer hetzelfde uit als een jaar geleden. Van de plannen die ik destijds had om de werkplek verder in te richten heb ik niets gerealiseerd. Wel heb ik voor een paar tientjes een tablethouder gekocht. Gedurende de werkweek zit daar de zakelijke tablet in, die ik gebruik voor de meeste videovergaderingen. Dat geeft meer vrije ruimte op het bureau, die ik gebruik voor… niets eigenlijk. Ik gebruik zelfs geen schrijfboekje meer. Al mijn aantekeningen verwerk ik meteen elektronisch, in mijn huidige functie heb ik een systeem uitgewerkt waar alle acties en aandachtspuntjes en stukken logisch in passen. Dat kostte 6 maanden, in die tijd gebruikte ik juist wel papier. Maar nu is het niet meer nodig. Een leeg bureau geeft rust en focus.

Om mij heen dichte kasten, ook gericht op rust. En zelfs als ik mijn eigen kast opentrek is die erg leeg. Een schap met memorabilia, een schap met een paar dichte opbergdoosjes met kantoorartikelen en ICT-accessoires (kabeltjes en zo, alleen voor apparaten die ik nog daadwerkelijk gebruik), en een schap met één klapper en een bakje met wat losse spullen als de cardreaders voor het internetbankieren. De twee schappen daaronder zijn voor Hondje. Daar bewaren we zijn medicijnen, snoepjes, zijn voer, jasjes en speeltjes. Ja, onze hond draagt jasjes. Weet je hoe koud de Nederlandse winter is als je geboren en getogen bent in een Ver en Warm Land? Verder staat hier in mijn werkkamer alleen maar een SONOS speaker. En op de vloer een mand en drinkbakje voor ons Hondje. Daar ligt hij vaak ’s middags te slapen, nadat de uitlaatservice hem thuisgebracht heeft.

Onze woonkamer is ook een oase van rust. Een aannemer die een tijdje geleden kwam kijken voor een klusje vroeg ons zelfs wanneer de rest van de meubels zou komen. Die komen niet. Onze schoonmaakster is er blij mee. Die hoeft niet duizend-en-een dingen te verplaatsen als ze bezig is met haar ronde. En daarna weer terug te zetten. Dat scheelt haar een hoop tijd (en ons dus geld). Als Vriendin en ik zitten te kijken naar een programma als BinnensteBuiten dan zien we vaak huizen die totaal volgepropt staan met spullen. Brocante. Een duur woord voor oude lelijke rommel, wat mij betreft. Ik word er onrustig van. En dat wil ik niet. Deze wereld heeft al genoeg teveel prikkels. Ik geniet elke keer weer van de rust als ik onze woonkamer binnenkom. En elke ochtend neem ik de woonkamer en de keuken mee als ik, na het ontbijt, een opruimrondje doe. Zitgedeelte opgeruimd, kussens recht, de bakjes van Hondje schoon en bijgevuld, idem het koffie-apparaat, afwas weg, aanrecht leeg, doekje erover. Schoon. Opgeruimd. Rust. Daar hebben we de hele dag plezier van. Elke dag.

Ballast

Onze spullen zijn een grotere belasting voor het milieu dan ons reisgedrag of de hoeveelheid vlees die we eten, las ik een tijdje geleden in het AD. Mijn persoonlijke bezittingen (inclusief kleding) passen in 5 verhuisdozen en 2 koffers. Dat voelt prettig. Niet om snel weg te kunnen, want het bevalt me hier uitstekend. Maar wel omdat het betekent dat ik weinig ballast heb.

En toch kom ook ik nog om in de spullen. Onlangs bedacht ik dat ik geen fatsoenlijke ’tussenjas’ had om op koudere en nattere voorjaarsdagen (het gemiddelde in Nederland?) ons Hondje uit te laten. En vervolgens realiseerde ik mij dat ik een opbergdoos heb met wandeluitrusting voor lange afstandswandelingen. Met daarin nog twee jassen die hiervoor geschikt zijn. En dan ben ik toch echt al een jaar of 10 met minimalisme bezig… Gelukkig had ik dit inzicht voordat ik een nieuwe jas kocht. En de jas uit de doos is misschien niet meer hip, maar dat heeft mij nog nooit geïnteresseerd. Ik heb een ‘klassieke’ kledingsmaak. En val qua leeftijd inmiddels ook wel onder de ‘klassiekers’.

Sneller en Complexer

Hebben jullie dat ook? Het gevoel dat de hele wereld steeds sneller en complexer wordt? Ik ben natuurlijk een ouwe zak en kan niet meer zo goed meekomen. Maar toch heb ik de stellige indruk dat het allemaal steeds complexer wordt. Het is ook makkelijker om iets complex te maken dan om het eenvoudig te maken, dat merk ik wekelijks in mijn werk. Het moet ook allemaal steeds sneller. Ik ben één van de weinigen die nog protesteert als er weer eens iets binnen twee dagen moet gebeuren zonder dat duidelijk is waarom dat moet. Meestal blijkt dan dat het helemaal niet hoeft. Dat scheelt een hoop onrust.

Ik heb daar geen zin meer in. Begin dit jaar ben ik overgegaan naar een vierdaagse werkweek. Daarmee ben ik, voor mijn gevoel, uit de Megasekte van de Hardwerkenden gestapt. En dat bevalt uitstekend. Op dinsdagavond komt Zaagmans om de week doormidden te zagen. De vierdaagse werkweek in combinatie met het thuiswerken geeft enorm veel rust en regelmaat. Daar word ik een blijer mens van.

Optimaliseringsdrang

Naast dat ik al bijna zes jaar schrijf op deze blog, volg ik ook heel veel andere financiële blogs. Een nogal beweeglijke collectie, want bloggers komen en gaan. En als je veel leest dan zie je ook opvallende overeenkomsten en verschillen. Ik zie op de meeste plekken een enorme optimaliseringsdrang. Wat is de allerbeste hypotheek, de beste beleggingsstrategie, de allergoedkoopste broker, het beste fonds, net die ene euro extra verdienen en besparen.

Het klopt, kosten zijn een belangrijke factor in het uiteindelijke rendement. Maar de ontwikkeling van de huizenmarkt en de aandelenmarkten heeft uiteindelijk veel meer impact op mijn rendement. En juist daar heb ik geen invloed op. Dat kan ik niet compenseren met dat ene Eurootje extra besparen. Dan ben ik maar een jaartje later financieel onafhankelijk, toch? Of eerder, als de markt meezit. Dat is wat het Stoïcisme ons leert. Voel je niet slecht over zaken die je niet direct kan veranderen, maar accepteer en waardeer dat juist.

Genoeg

Het gevoel hebben dat je genoeg hebt. Dat is de zoektocht. Want als je steeds meer wilt wordt de reis eindeloos.

Wanneer is het voor jou genoeg?