Het probleem met ouders…

  • Berichtcategorie:Minimalisme

Generatiekloven zijn van alle tijden. Maar er is er eentje bijgekomen. Ik maak(te) ‘m van nabij mee, en Vriendin wees mij recent op een prachtig artikel hierover. Een verschillende kijk op spullen. Het artikel maakte nogal wat los, er kwam zelfs een vervolg.

Mijn ouders zijn een jaar of twee geleden verhuisd. Van een groot huis, waar ze 25 jaar gewoond hadden, naar een kleiner huis. En in dat grote huis stond best een grote hoeveelheid spullen. Waarvan het overduidelijk was dat ze niet allemaal mee konden naar het nieuwe huis. Dus is er flink opgeruimd (zonder Geldnerd, want die zat in het Verre Warme Land). En dan nog gingen er best wel veel spullen mee naar het nieuwe huis. Maar na een jaar of twee opruimen begint daar nu duidelijk ruimte te ontstaan.

De eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat daar ook een stuk of 15 verhuisdozen van Geldnerd bij zaten. Die heb ik bij mijn ouders opgeslagen toen ik naar het Verre Warme Land vertrok.

Het artikel zette me wel aan het denken. Wat wil ik nog aan memorabilia? Ik heb van mijn eigen leven nog één Ikea-doosje (zoals hiernaast) vol, ik heb mijn gerestaureerde teddybeer, en een aantal foto-albums. Die laatste wil ik eigenlijk komende winter eens digitaliseren, daar zijn tegenwoordig handige apps voor. Want de kwaliteit van foto’s uit mijn geboortejaar is nu toch echt wel achteruit aan het gaan.

Toen vorig jaar mijn oma overleed werd er een soort ‘catalogus’ gemaakt van haar persoonlijke bezittingen. Alle kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen konden hier (in die volgorde) uit kiezen. Daaruit heb ik twee kleine dingen gekozen die mij ook echt herinneren aan haar (en Beer natuurlijk). Meer spullen hoef ik ook niet. Foto’s, dat vind ik wel belangrijk, maar die heb ik liefst digitaal.

Maar spullen? Liever niet. Smaken verschillen, en spullen wil ik sowieso niet…

Heb jij wel eens tegen jouw zin opgescheept gezeten met spullen van een vorige generatie?

Tropenjaren

Het klimaat in het Verre Warme Land was moordend. Het is er elke dag erg warm. We woonden ook vlak bij zee dus de lucht was erg zout. En er waren regelmatig stofstormen, heel fijn woestijnzand wat overal doorheen ging. Dat is niet goed voor je spullen. Plastic verging gewoonweg. Ik heb meegemaakt dat een noodvoorraad drinkwater, die in een plastic container in een donkere kast stond, gewoonweg leegliep omdat de plastic container binnen 6 maanden verbrokkelde. Ook hadden we een keer een defecte airco. De unit was minder dan een jaar oud, maar toen de monteur ‘m opende was één van de printplaten compleet verroest.

Zo’n 10 maanden na terugkeer kunnen we de balans opmaken wat het tropische klimaat met onze spulletjes heeft gedaan. Twee keer een reis in een container over de oceanen, met aan beide kanten een aantal maanden opslag, heeft vast ook niet geholpen.

Vooral schoenen hebben het niet overleefd. En dan vooral die schoenen die afhankelijk zijn van lijm en kunststof. Mijn hardloopschoenen, bijvoorbeeld. En mijn wandelschoenen. Bij de eerste de beste wandeling terug in Nederland vielen ze zo’n beetje uit elkaar. Alle lijm lijkt volledig vergaan. Dat was lastig. Ik heb geen auto, zelfs geen fiets, alleen maar een paar wandelschoenen en een OV-kaart.

En helaas gaf de boormachine van Geldnerd ook geen enkel teken van leven meer toen die uit de verhuiscontainer tevooorschijn kwam. Lastig, zo tijdens een verhuizing. Kortom, er zijn de afgelopen maanden de nodige centjes gespendeerd aan het vervangen van deze dingen.

En dan zijn er natuurlijk nog de andere nasleepjes. Waar we overigens nog steeds niets nieuws over gehoord hebben.

Heb jij wel eens te maken met onverwachte kosten?

Spulletjes terug

  • Berichtcategorie:Wonen

ContainerAfgelopen maandag was het zover. De verhuiswagen reed voor. Met daarin de spulletjes die we eind april vanuit het Verre Warme Land verscheept hebben. Dat was dus ruim 7 maanden geleden. In twee uurtjes werd de container efficiënt uitgeladen, en een paar uur later stonden de meubels op hun plek en waren we druk aan het uitpakken. 

Heel gek misschien, maar er zijn maar een paar dingen die ik gemist heb. Eentje was heel praktisch, en had ik gewoon in mijn bagage mee moeten nemen naar Nederland. De andere was mijn server. Die is erg belangrijk voor mij door de gegevens die erop staan. Die heb ik ook beschikbaar op mijn laptop en op een externe harddisk die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht heb, maar op een of andere manier voelt het toch completer nu de server weer terug is. Ik heb ‘m overigens nog niet aangesloten om te zien of alles nog goed werkt. Dat komt binnenkort wel.

Een aantal van die spullen zijn natuurlijk gewoon praktisch. De keukeninventaris, bestek en dergelijke. Dat is inmiddels door de afwasmachine heengegaan en in gebruik genomen. Gebruiksvoorwerpen.

De andere dingetjes heb ik dus gewoonweg niet gemist. Ik heb besloten om alles langzaam maar zeker uit te pakken. En, heel erg Marie Kondo, van geval tot geval te bepalen wat ik ga doen. Bewaren of niet? Ik verwacht dat er nog het nodige uit ons huis verdwijnt. Gelukkig zit er een kringloopwinkel op minder dan 5 minuten lopen.

Wat doe jij met je spulletjes in een verhuizing?

Wat geef je een minimalist?

  • Berichtcategorie:Minimalisme

201609-cadeauOnlangs was Geldnerd op zoek naar een cadeautje voor iemand. En ineens bekroop mij een hele relevante vraag. Wat zou ik zelf cadeau willen krijgen, nu ik overtuigd minimalist ben? Want ik wil zo min mogelijk materiële bezittingen. En als ik iets wel wil hebben, stel ik hoge eisen en maak ik een uitgebreide afweging. Relevant ook zo aan het begin van het jaarlijkse cadeautjes-seizoen.

Tijdens mijn zoektocht naar het antwoord op deze vraag stuitte ik ondermeer op een blogpost over dit onderwerp van MoedersMinimalisme. Haar drieluik communiceer (laat weten dat je minimalist bent), geef een alternatief (het aloude verlanglijstje) en accepteer (wat ik interpreteer als geef weg of gooi weg…) spreekt mij wel aan. MoedersMinimalisme heeft overigens ook een blogpost met cadeautips. Met wat Googelen vond ik nog een paar andere blogposts met cadeautips voor minimalisten, zoals Naoki, PapierWerken en Pearl Flamingo. Twee dingen vallen me op. Ten eerste, veel aandacht voor ‘ervaringen’ in plaats van materiële cadeautjes. En ten tweede, het zijn allemaal vrouwen. Worden / zijn wij mannen geen minimalisten? Of schrijven we er niet over?

Zelf wil ik eigenlijk helemaal geen cadeautjes. Ik vind het ook vaak erg moeilijk om iets leuks te verzinnen voor iemand anders, en voor mezelf vind ik het ook steeds moeilijker. Een goede fles whiskey of wijn, daar doe je me nog wel een plezier mee, in de categorie materiële goederen. En die komt ook wel op. Maar het allerliefst krijg ik een goed gesprek cadeau, over een stevig onderwerp, of meer filosofisch van aard. Dat zijn de echte cadeautjes.

Wat krijg jij graag cadeau?

Je huis, je identiteit?

Onlangs schreef Lekker Leven Met Minder (LLMM) een blogje over de relatie tussen je huis en bezittingen aan de ene kant, en je identiteit aan de andere kant. Ik raakte er ook over in gesprek met een collega. Het zette me weer eens aan het denken over mijn eigen woonsituatie.

Sinds 2009 ben ik 9 keer verhuisd, waarvan 5 keer naar een volledig gemeubileerde woning of appartement. Dat vele verhuizen was het gevolg van een echtscheiding en (een paar jaar later) vertrek naar en terugkeer uit het Verre Warme Land. Ook op dit moment woont Geldnerd met Vriendin nog ‘gemeubileerd’.

Zo vaak verhuizen, en zeker ook zo vaak verhuizen naar een volledig gemeubileerd iets wat niet van jezelf is, heeft voor- en nadelen.

Voordeel is dat ik mijn hechting aan ‘spullen’ voor een heel groot deel kwijt ben. Ontspullen en minimalisme zijn natuurlijk geworden. Het geeft me rust. Verder heb ik mijn leven vrijwel helemaal gedigitaliseerd. Dus belangrijk zijn server, laptop, tablet en mobiele telefoon. En de back-up. Maar aan andere spullen hecht ik nauwelijks meer. Soms zie ik ze niet eens staan, zoals de niet-helemaal-mijn-smaak frutsels en kunstwerkjes in ons tijdelijke huisje. Of ze staan me in de weg en ergeren me, zoals sommige in mijn ogen overbodige meubels.

Nadeel is dat je ook weinig meer hebt om aan te hechten. Ik heb er eerder over geschreven kort na mijn terugkeer uit het Verre Warme Land. En dat merk ik soms ook wel. Er zijn momenten dat ik ook verlang naar meer hechting, en me afvraag wat ‘thuis voelen’ eigenlijk betekent. Thuis is waar Vriendin en Hondje zijn. En waar de WIFI automatisch verbinding maakt. En waar ik me fijn voel. Maar dat hangt erg weinig aan spullen. En dat vind ik ook wel fijn. Want spullen beperken, hebben aandacht en onderhoud nodig. Maar wat het nou precies is dat me een ‘thuis-gevoel’ geeft, dat kan ik nog niet helemaal duiden.

Geldnerd heeft ook bijna niks meer van vroeger. Geen oude schoolspullen of studieboeken meer. Ja, de diploma’s, die heb ik nog wel. En de herinneringen. Die soms vervagen. En soms is dat vervelend, maar vaak ook niet. Want er komen ook altijd nieuwe mooie herinneringen voor in de plaats!

Zeggen je huis en je spullen iets? Ja, ik denk het wel. Tegelijkertijd zie ik om me heen veel eenduidigheid en eenvormigheid. Loop eens op een avond door een gemiddelde Nederlandse woonwijk, en gluur ongegeneerd naar binnen. Ik zie overal de uitwassen van dezelfde trends, gestimuleerd door woonprogramma’s op TV en de woon- en interieurbladen. Dat is nou ook niet iets waar ik een warm gevoel van krijg. Iedereen probeert z’n eigen uniekheid op dezelfde manier uit te drukken. Maar het niet hebben van spullen zegt ook iets. Dus je bezittingen zeggen wel iets, maar het is niet onderscheidend. Het bepaalt niet wie je bent, zoals LLMM ook zegt.

Heb ik nou nog een identiteit?

201608 Huis