De afgelopen maanden heeft Geldnerd weer de nodige tijd doorgebracht bij de tandarts. Maar hopelijk is dat nu verleden tijd. Een project van jaren en jaren is onlangs afgerond.

In juli 2019 heb ik er al eens uitgebreid over geschreven. De noodzaak om een aantal dode wortels te vervangen door implantaten, en daar dan een nieuwe brug op laten zetten. In november 2019 heb ik jullie gemeld dat de operatie had plaatsgevonden. Maar daarna heb ik er niets meer over geschreven, behalve dan dat de rekening van de operatie mijn vermogensgroei remde in het vierde kwartaal van 2019.

Toch was die operatie nog maar het begin. Normaliter moet je, zo vertelde men mij althans vooraf, na het plaatsen van een implantaat zo’n zes tot negen maanden herstellen. Die tijd is nodig om het implantaat goed vast te laten groeien in het bot, en voor het herstel van het tandvlees. Helaas was mijn operatie iets ingrijpender dan gemiddeld, iets wat pas duidelijk werd tijdens de operatie en niet te voorzien was. Daardoor duurde het herstel bijna 16 maanden.

In de tussenliggende periode ben ik wel elke 6 weken bij mijn tandarts geweest. Meestal werd de tijdelijke brug, die geplaatst was zodat ik wel enigszins toonbaar door het leven kon gaan, dan verwijderd om te kijken naar het herstel van mijn tandvlees. Ook kwam ik eens in de twee maanden bij de mondhygiënist. En minimaal twee keer in de week reinig ik mijn gebit extra grondig. Alles om het herstel te bevorderen. En ik mocht nog steeds niet bijten, met die tijdelijke brug. Mes en vork waren mijn beste vriend, bij alles (dat zouden meer mensen mogen doen, overigens).

Schroefje los vast….

Pas begin maart 2021 bleek uit foto’s en tests dat mijn kaakbot voldoende hersteld was. Het tandvlees was inmiddels in topconditie. Dus konden we aan de slag met de laatste stap. Het maken en plaatsen van de definitieve brug. De rij tanden waar ik de komende decennia mee vooruit moet. En die ervoor moeten zorgen dat ik eindelijk weer normaal in een appel, een broodje, of iets anders hards kan bijten.

De eerste stap daarvoor was het maken van een gipsafdruk bij de tandarts. En daarvoor moest de tijdelijke brug er nog een keer uit. En tijdens het losschroeven van die brug… brak er een schroefje af. En dan lig je daar, met een afgebroken schroefje dat deels nog vast zat in het implantaat.

De tijdelijke brug werd, minus die ene schroef, maar weer teruggeplaatst. Gelukkig kon ik later die week alweer terecht bij de implantoloog, voor een poging om de achtergebleven schroef te verwijderen met speciaal gereedschap. <leugen selectieve herinnering aan> Koele kikker als ik ben heb ik daar echt geen moment minder om geslapen, en heb ik ook helemaal geen visioenen gehad van implantaten die er weer helemaal uit moesten om vervangen te worden waarna het hele circus weer gewoon van voren af aan zou beginnen. <leugen selectieve herinnering uit>.

Na een poging of vier lukte het de implantoloog gelukkig om het stukje metaal te verwijderen. En tijdens die sessie leerde ik ook dat ik implantaten heb die uit twee delen bestaan. Ook als het verwijderen niet gelukt was, dan was gewoon het bovendeel van dit implantaat afgeschroefd en vervangen door een nieuwe. Zonder operatie. Valt gewoon onder de garantie. Die kennis scheelt me misschien in de toekomst nog eens een slapeloze nacht.

Afbakken

Daarna lukte het wel om een goede afdruk te maken. En mocht ik naar het tandtechnisch lab om de juiste kleur te laten bepalen voor de nieuwe tanden (‘doet u mij maar paars met glitters’). En een paar weken later nog een keer terug om te passen. Diezelfde dag werd de brug ‘afgebakken’, zoals dat heet. En diezelfde middag werd de brug eindelijk geplaatst. Zo’n anderhalf jaar na de operatie. Die ik veel te lang had uitgesteld, waardoor ik jarenlang problemen heb gehad met het eten van harde dingen.

Wat kost dat nou?

Drie implantaten. Twee intakes (een met de anesthesist) en een operatie van 4 uur onder volledige narcose bij de implantoloog om ze te plaatsen. Een stuk of tien controles bij de tandarts om te kijken of alles wel goed herstelt. Veertien bezoeken aan de mondhygiënist, voorafgaand aan de operatie om met een zo schoon mogelijk gebit en tandvlees de operatie in te gaan, daarna voor het onderhoud. Een intake en een plaatsingssessie bij de tandarts. Een intake en een sessie voor het passen en afbakken van de uiteindelijke brug. Als ik het zo op een rijtje zet (ik heb uiteraard een logboek) zijn het heel wat afspraken geweest. En rekeningen.

In totaal had ik € 14.000 gereserveerd voor deze hele operatie. En heb dus ongeveer € 2.500 bij moeten passen uit mijn algemene buffer, wat ik de komende periode weer aan wil vullen. Van dit bedrag krijg ik niks terug van de verzekering. En ik kon ook helemaal niks aftrekken in de belastingaangifte. Gelukkig kan ik het mij veroorloven.

Klaar!

En nu is het klaar. Nou ja, ik heb nog steeds de gewone halfjaarlijkse controles. En zal ook elke twee à drie maanden naar de mondhygiënist blijven gaan voor groot onderhoud. Eindelijk kan ik weer voluit lachen en weer een appel en een hard broodje eten. Dat is toch zeker tien jaar geleden…. Maar ik durf het nog niet echt. Na tien jaar moet ik daar weer even aan wennen en het vertrouwen in mijn gebit terugkrijgen. Maar dat komt wel.

Heb jij wel eens iets aan jezelf laten verbouwen?