Een hele tijd geleden kondigden Vriendin en ik in twee fasen onze nieuwe banen aan, eerst de baan van Vriendin en onze verhuizing naar Elders en vervolgens een aantal weken later mijn nieuwe baan. Dat deden we via verschillende kanalen om zoveel mogelijk mensen waarmee we de afgelopen decennia contact gehad hebben te informeren over ons vertrek.
Wat er vervolgens gebeurde heeft ons wel verrast. Duizenden mensen bekeken onze berichtjes. Honderden mensen lieten een reactie achter. Meestal het ‘low-effort’ duimpje, maar ook heel veel geschreven berichtjes. Dat hadden we nou niet meteen verwacht. We zijn bewust niet erg actief op sociale media, die parallelle schijnwereld gaat grotendeels langs ons heen (en ik mis er volgens mij weinig aan).
Op kantoor werd ik veel aangesproken. Een enkeling liet daarbij blijken zelf ook wel eens te verlangen naar een vertrek uit de Randstad om ‘terug naar huis’ te gaan. Maar dan volgde er altijd weer een lijst van meer of minder valide redenen om dat niet te doen. Het werk, de kinderen, een partner die de droom niet deelt. Zelfs de autoverkoper met wie we spraken over de aankoop van onze auto-vloot sprak met zichtbare weemoed over zijn roots op de Veluwe.
Het zette mij wel aan het denken. Zelf vinden we eigenlijk dat we best wel lang gewacht hebben met het zetten van deze stap. Met het terugkeren naar onze wortels. Ook wij hadden tal van redenen om het niet te doen. of in elk geval niet nu. Maar ik ben onmetelijk blij dat we de stap nu wel gezet hebben.
Misschien geldt voor dergelijke grote veranderingen wel wat er ook geldt voor beleggen? Het beste moment om ermee te beginnen is altijd tien of twintig jaar geleden. Het op één na beste moment is nu. Ook voor grote koerswijzigingen in het leven. Want je weet nooit hoeveel tijd je nog (maar) hebt op deze planeet.
En nu niet meteen allemaal ook je boeltje pakken en verhuizen naar Elders, hè? Geef ons eerst even rustig de tijd om hier een leventje op te bouwen. Of eigenlijk: blijf maar weg! Want anders is het snel gedaan met de rust hier. En dat is juist één van de dingen waar ik zo blij mee ben!
Heb jij ook stille verlangens? En goede redenen om ze niet te vervullen?
Owja, die mensen mogen wegblijven. Het is hier rustig genoeg, niet te druk. In de nieuwe wijk wonen veel mensen uit de Randstad, tegen het bos aan, maar ze mopperen. Want geen winkels open op zondag, geen cursussen zweefteefyoga(met of zonder hondjes) en ze vinden het cultureel achterland. Ow en de koeien moeten weg van dat weitje want die loeien(serieus daar is een importstel mee bezig)
Hier gaan kinderen op jeugd-EHBO, scouting of bij de jeugdbrandweer. Het Cultureel Cafe of Podium hebben ze niet gevonden. Alle leuke dingen die ik hier ken en opsom, hebben ze nog nooit van gehoord. Ingeburgerd raken ze niet, want ze wonen in een wijk met Randstedelingen en die zitten liever samen te mopperen. Dus, blijf maar weg.
Mij viel precies hetzelfde op toen we 2,5 jaar geleden aankondigden naar Spanje te verhuizen. Er werd vaak letterlijk het woord ‘jaloers’ gebuikt. Zelfs de vele onbekende mensen die we via marktplaats over de vloer hadden (“verkoop wegens emigratie”) zeiden altijd iets in de trant van “Wat geweldig” (waarbij ik altijd dacht, dat weet jij helemaal niet, misschien moet ik wel voor mijn zieke oude moeder gaan zorgen!). Maar het is geweldig. Ik snap wel dat het niet voor iedereen is, dat het verlangen (naar dat andere leven in Spanje of Elders) niet groot genoeg is het daadwerkelijk te doen.
Ik woon op de Veluwe en heb juist geen enkel plan om hier weg te gaan. Soms mis ik voorzieningen waarvoor ik dan naar ‘de grote stad’ moet reizen en liever dichterbij had, zoals een bioscoop. Maar juist de rust en het ons-kent-ons gevoel dat Greet hierboven beschrijft vind ik belangrijker dan carrière maken (waarvoor ik toch echt naar de Randstad zou moeten). Ik heb gelukkig al vrij snel tijdens/na mijn studie geleerd dat er zaken zijn in het leven die belangrijker zijn dan je werk/carrière, zoals een hechtere band met familie (en dat is lastig te onderhouden als je ver weg woont).
Grote veranderingen voeren mensen pas door als de noodzaak hoog genoeg is. Dus als mensen jaloers zijn of ook graag willen, maar de stap niet zetten, is de pijn van het alternatief niet groot genoeg. En dat is vaak het probleem in ons luxe Nederland
Verhuisd vanuit die prikkel zijn we al twee keer. Zelf zou ik nog iets meer met mijn fotografie bezig willen zijn. Echter aangezien ik de commerciële kant niet leuk vind en ik het niet voor mijn inkomsten hoef te doen, is ook hier de prikkel niet direct genoeg voor een 180graden draai. Maar dat is wel bewust.
Elk plekje heeft voordelen maar daar horen ook nadelen bij zoals bijvoorbeeld een auto nodig hebben.
Het is maar wat je wilt de plattelander naar zee en strand de stedeling naar de zandverstuivingen. Een oud familielid die elders woont zonder veel voorzieningen en nauwelijks openbaar vervoer is erg afhankelijk van de auto maar komt op een leeftijd dat dat waarschijnlijk tussen nu en een jaar of 10 qua besturen ervan niet meer veilig is. Met pijn in het hart alvast aan het oriënteren naar een huisje op een plek met wat winkeltjes op loopafstand. Zelf ben ik een zeer bevoorrecht mens als ik +/- 50m mijn straatje uitloop of fiets kan ik uren dwalen door de natuur wat echt heerlijk is!
Hier iemand die nooit van z’n geboortegrond is vertrokken. De Randstad lonkte ooit, met betere salarissen of voorzieningen, maar onder aan de streep blijkt dat vaak niet zo te zijn. De rust, ruimte, natuur en luchtkwaliteit en het sociale weefsel overheersen. Grondgebonden. Dat is het. Het stille verlangen voorkomen en het stille genot beseffen. Elke dag weer. En die Randstad, binnen 1,5 uur ben je er…
Onze roots liggen in de randstad. Wij dromen wel eens van een huisje elders maar onze familie en vrienden wonen hier en onze jongste zoon. Oudste zoon woont in een ander land dus ik wil niet ook nog eens ver wonen van onze andere zoon. Dat er winkels niet open zouden zijn op zondag, koeien en schapen die koeien dat maakt ons allemaal niet uit. Het liefst zou ik verhuizen en iedereen meenemen….
Tsja, mensen met roots in de Randstad…. Die zijn er natuurlijk ook!
Gelukkig woon ik in een woonboerderijtje ‘in the middle of nowhere’. Afhankelijk van auto om naar voorzieningen te komen. Alhoewel, een boerderijwinkel is dichtbij. Twee weilanden verder, kan ik zo lopen. En verder lekker dicht tegen de Duitse grens aan, dus voordelig boodschappen doen. En tanken.
Toch heb ik carriére kunnen maken, in de Randstad, zónder te verhuizen. Thuiswerken is heerlijk en die ene dag of afspraak ‘in den lande’ kan ik prima rijden. Nederland is echt niet groot. In een stief uurtje ben ik op Schiphol. De afstand tussen de Randstad en Achterhoek is overigens veel verder dan vanuit de Achterhoek naar de Randstad……zo is mijn ervaring. Ik ben áltijd op tijd op de afspraken, juist omdat ik tijdig vertrek, maar degene die dichtbij wonen komen vaak te laat aan. Hmmm.
Ik geniet van de rust en de stilte in mijn omgeving. Door drukke baan in de Randstad is dit een heerlijke tegenhanger. Doe dit al tientallen jaren en ik noem mezelf echt een geluksvogel. Thuiswerken deed ik al ruim tien jaar voor corona en nu nog steeds. Tussendoor walnoten rapen of kersen plukken, overigens ook appels, peren en pruimen. Genoeg voorraad in mijn huis, ook toiletpapier. Ik hoef echt niet elke dag naar de supermarkt. Geldnerd, je hebt een uitstekende keuze gemaakt. Het gaat om de kwaliteit van leven en sommigen vinden de stap te groot. Geniet ervan en alsnog: gefeliciteerd.
L.
Ik heb ook mijn roots in de Randstad, maar ben vanwege de liefde naar Brabant verhuisd. Het dorp waar ik vandaan kom is nog redelijk dorps, maar wordt inmiddels ook overspoeld met Amsterdammers en die zijn ze liever kwijt dan rijk. Ik zou best wel weer terug willen, ik mis vooral het strand. Maar kind is hier opgegroeid en partner heeft hier zijn familie. Overigens ben ik benieuwd hoe het met inburgeren gaat want niet iedere plek is even vriendelijk voor randstedelingen is mijn ervaring.
Lokaal dialect spreken en actief meedoen helpt op de meeste plekken. Net als niet zeuren over loeiende koeien…. 🤣
Ik zal nooit zeuren over loeiende koeien 🙂 al is het hier meer de mest lucht.
Ik weet dat je je moet aanpassen, maar ik kan je helaas ook de voorbeelden geven dat je gewoon niet aangekeken wordt (of straal genegeerd alsof je lucht bent) terwijl je je best doet om te integreren en je aan te passen naar de gebruiken. Gelukkig wonen we nu in een ander deel van Brabant en hier zijn de mensen gelukkig een stuk vriendelijker.
Wij hebben een bod gedaan op ons nieuwe huis met als een van de voorbehouden een kennismaking met de buren. En dat verliep gelukkig goed.
Ik ben geboren in het hoge noorden en ben in 2000 (toen was ik 23) naar de randstad verhuisd. Waarvan 20 jaar met mijn geliefde in Amsterdam. Omdat geliefde en ik (no kids) een ander leven met minder prikkels wilden, hebben wij ons huis in 2021 verkocht. We wonen nu drie jaar elders. Met uitzicht op het weiland. En ik vind die mestlucht die af en toe voorbij komt waaien echt heerlijk. En hoewel ons huis en de lokatie logistiek gezien ontzettend fijn is, kan ik mijn draai hier toch (nog?) niet helemaal vinden. Ik verlang naar meer buiten leven. Met een hondje. Maar terug verhuizen naar het noorden? Dat gaat ‘m zeker niet worden. Geliefde en ik hebben het wel al jaren over wonen rond de Middellandse Zee. Op dit moment hebben we zelfs iedere dag gesprekken. En financieel gezien zou een appartement elders nu al kunnen. Maar is dat wat we willen? Een appartement? Of willen we meer dan dat? En hoe willen we? Permanent of niet? Over een paar weken gaan we voor het eerst serieus kijken en voelen.
Komen jij en je lief trouwens uit hetzelfde Elders?
Nee, we komen allebei uit een verschillend Elders dat elders ligt, niet in ons huidige Elders. Ons huidige Elders ligt tussen onze oorspronkelijke Eldersen in.