“Ik heb nog steeds niet het gevoel dat mijn longcapaciteit helemaal terug is op het oude niveau”. Die woorden schreef ik vorige week in het kwartaaloverzicht van Healthnerd. Wat ik er niet bijschreef, was dat die klachten in de laatste week van maart weer verergerd waren. Ik was weer terug op het niveau van begin januari. En dat was niet best.
Vrijdag 31 maart besloot ik dus een afspraak te maken bij de huisarts. Maar dat gaat zo maar niet in ons efficiënt ingerichte Nederlandse zorgsysteem. Na een urenlange worsteling met online patiëntenportalen, keuzemenu’s die ofwel adviseerden om niet naar de dokter te gaan ofwel meteen 112 te bellen, telefonische wachtrijen, en overbelaste assistentes, kreeg ik uiteindelijk een afspraak voor afgelopen woensdagochtend.
Keurig meldde ik mij woensdagochtend vroeg bij de assistente, en zag op het elektronische informatiebord dat de huisarts op dat moment al 15 minuten achterliep op haar schema. Tegen de tijd dat ik aan de beurt was, stond de teller op 20 minuten achterstand. Arme huisarts, wat een hondenbaan is dat tegenwoordig.
De huisarts luisterde belangstellend naar mijn klachten. In januari was ik er ook al geweest met dezelfde klachten, maar een bloedonderzoek liet destijds geen verhoogde ontstekingswaarden zien. Destijds moest het dus gewoon overgaan. Er werd ook nu weer uitgebreid naar mijn longen geluisterd.
Toen de stethoscoop werd opgeborgen keek de dokter ernstig. “Ik ga nú bellen,” zei ze. Er werd ‘live’ getelefoneerd met het lokale hospitaal, en ik werd ’s middags om 16.00 uur op een vrij plekje geschoven voor een longfoto. Een beetje onder de indruk van zoveel efficiënte actie vertrok ik weer. En zag op het scherm in de wachtkamer dat de achterstand van mijn huisarts inmiddels was opgelopen tot 30 minuten.
En ik ging naar huis om verder te zwelgen in mijn zelfmedelijden. Want tsja, man met griepklachten, ik wist dus zeker dat ik stervende was.
’s Middags iets voor 16.00 meldde ik mij bij de afdeling Radiologie van het lokale ziekenhuis. Na minder dan twee minuten wachten mocht ik in een klein hokje mijn gespierde Healthnerd bovenlijf ontbloten. Ik werd door een andere deur de röntgenkamer in gesleurd en voor een scherm gezet. De assistente dook achter een scherm en drukte op een knop. Daarna werd ik vakkundig een kwartslag gedraaid voor dat scherm en herhaalde het ritueel zich. Met een “fijne dag verder” werd ik terug mijn kleedkamertje in gebonjourd. Terwijl de deur achter mij dichtviel hoorde ik hoe het volgende fotomodel op dezelfde vriendelijk-efficiënte manier de kamer in gesleurd werd. Ik kleedde mij weer aan, en minder dan tien minuten nadat ik het ziekenhuis binnenkwam stond ik ook weer buiten.
En ik ging naar huis om verder te zwelgen in mijn zelfmedelijden. Want tsja, man met griepklachten, ik wist dus zeker dat ik stervende was.
Iets na 17.30 uur die middag ging mijn telefoon. Het nummer van de huisarts in mijn schermpje. Toch ietwat nerveus omdat er zo laat nog gebeld werd nam ik op. De dokter zelf, met de uitslag. Met serieuze stem werd mij medegedeeld dat ik een fikse longontsteking had, die er waarschijnlijk ook al een tijdje zat. Er werd op datzelfde moment een recept voor een stevige antibioticakuur naar de apotheek gestuurd. En na een week moest ik terugkomen om weer naar mijn longen te laten luisteren, ook die afspraak rolde op dat moment mijn mailbox in.
Een uurtje later, rond 18.30 uur, kreeg ik een SMSje van de apotheek. De medicijnen lagen klaar in de afhaalautomaat. Vandaag mag ik de laatste serie van drie capsules nemen.
Gesport heb ik de afgelopen week in het geheel niet. De energie was er niet. Niet zo heel gek met een longontsteking. Eigenlijk wel miraculeus dat ik in de laatste weken van maart gewoon 20 – 25 kilometer per week liep. Inmiddels voel ik mij wel een stuk beter dan een week geleden, gelukkig. Deze week dus maar weer eens voorzichtig een klein loopje doen. Uithuilen en opnieuw beginnen. En tsja, man met griepklachten gaat wederom langs de rand van de afgrond maar leeft nog steeds.
Tot zover mijn wens voor een blessurevrij tweede kwartaal… Hopelijk gaat het na dit akkefietje echt wel beter. Want ik heb nog steeds die halve marathon voor ogen. Al zal ik ook nog heel wat wederopbouwwerk te doen hebben om weer een degelijke 10 kilometer te kunnen lopen.
Zie jij ook wel eens een doelstelling achter de horizon verdwijnen?
Beterschap! Ik hoop dat je snel en volledig hersteld. Goed dat je naar de huisarts ging.
Ik werk in een ziekenhuis. Vriendelijk en efficiënt 🙂 Dat is ons onofficiële motto denk ik.
Jeetje Healthnerd dat was op het randje 😉 …. misschien geeft jou lichaam wel aan dat je toch net iets teveel doet.
Beterschap!
Zo, best heftig! Goed dat je alsnog naar de huisarts bent gegaan. Beterschap met het laatste stukje! Hardlopen komt wel weer 🙂
Misschien is het op dit moment geen opa Geldnerd maar opa Healthnerd 😉
Beterschap! Zodra je echt beter bent zal je conditie snel vooruit gaan. De uitdaging is om geduldig te herstellen en niet te snel/te zwaar te beginnen.
Vervelend als graag wil maar je lichaam werkt niet mee.
Beterschap.
En sterkte voor Vriendin… Man met griepklachten 8-(
Jemig, een longontsteking waar je zo lang mee door hebt gelopen! Beterschap en fijn dat je toch niet stervende bent!
Ai ai ai, dat bedoelde je dus van de week. Sluimerende ziektes zijn het ergste. Goed dat ze erachter zijn en dan maar duimen voor een gezond aankomend half jaar!
Beterschap! En fijn om te weten wat het is, dat scheelt weer ongeruste gevoelens en dan lijkt het toch altijd wel wat sneller te genezen
Beterschap inderdaad! Ik lees dat je ook in het laag-koolhydraatkamp zit, nogmaals gefeliciteerd daarmee. Volgens mij heb ik dat al eerder eens geroepen.
De longen zijn irritant. Ikzelf was in februari ook twee weken uit de running, en dat met de rotsvaste overtuiging dat mijn nieuwe levensstijl (lees: eetstijl) mij voorgoed genezen heeft tegen dat soort zaken. Blijkbaar mag er nog een tandje bij qua naleven van de richtlijnen die ik wil volgen.
Ik heb nu ook een uitbraak van exceem de afgelopen weken, die gelukkig aan het afnemen is alweer.
Voor eventuele tips, als je die wilt: hoe ziet jouw laagkoolhydraten er verder uit? Wat is de balans dierlijk en plantaardig, proteïne en vetten? Hoe vaak en hoe ver uit elkaar eet je, oftewel intermittant vasten? Ikzelf heb ook extra stappen in gewicht gemaakt nadat ik een aantal zaken verder heb aangescherpt. Hoe bevalt het andere eetpatroon? Ik lees in jouw vorige stuk over Healthnerd toch wat aandacht voor tijdelijk stoppen met alcohol, en dromen over chocolade (ook voor mij een aanhoudende bron van interesse). Wat vind je er het moeilijkst aan?
Hallo Marc, dank voor je reactie. Ik houd bij wat ik eet en we proberen maximaal een of twee keer per week een koolhydraatcomponent in de avondmaaltijd te hebben. Vlees is hier sowieso zelden onderdeel van het menu. Buiten de deur laat ik dat los, ik wil mijn leven (en dat van het personeel in restaurants) niet nog moeilijker maken.
Ik houd bewust niet bij wat de balans dierlijk en plantaardig, proteïne en vetten is. Ook doe ik niet aan intermittant vasten. Ik ken mezelf, dat soort dingen wordt gauw een obsessie voor mijzelf. De grens met een eetstoornis is dan een heel dun lijntje, en dat wil ik niet. Met mijn huidige systeem ben ik de afgelopen jaren 20 kilo afgevallen en weet ik nu constant te blijven. Ik weet ook hoe ik nogmaals een aantal kilo’s af zou kunnen vallen, mocht dat noodzakelijk zijn. Dat is voor mij persoonlijk voldoende.