Nog even en ik ben aan mijn derde testament toe. En ik ben nog lang geen 50… Mijn eerste testament maakten mijn ex en ik toen we samen een huis kochten. We hebben bewust gekozen voor een financiering op basis van één inkomen, en wilden ook de zaken goed regelen ‘voor het geval dat’. Een van de eerste dingen die ik tijdens de echtscheiding heb gedaan, is dat testament herroepen. Want haar laten erven als er iets met mij zou gebeuren leek me niet zo’n fijn idee (en dat gevoel was wederzijds…).

Toen ik een aantal jaren later een samenlevingsovereenkomst afsloot met Vriendin, hebben we direct ook allebei een testament laten maken. De notaris gaf een fijne korting, en op dat moment was onze overweging ook om de zaken goed te regelen ‘voor het geval dat’. We zouden namelijk niet al te lang daarna naar het Verre Warme Land vertrekken. Het testament is eenvoudig. Mijn aandeel in een eventuele woning en inboedel gaan naar Vriendin. De rest wordt verdeeld over enkele goede doelen en familieleden van ‘de volgende generatie’.

Inmiddels zie ik alweer allerlei relevante ontwikkelingen. Zo ben ik aan het nadenken over een Leventestament. De rompslomp eromheen (jaarlijks bijwerken) schrikt me nog een beetje af. Maar het komt wel tegemoet aan één van mijn grootste angsten: dat er iets met mij gebeurt en ik als ‘kasplantje’ verder zou moeten. Dat is voor mij een heel persoonlijk iets, dat wil ik echt niet.

Ook lees ik steeds meer over het ‘Digitaal Testament’. Nu een steeds groter deel van mijn leven uit nulletjes en eentjes bestaat is dat ook wel iets om over na te denken. Sowieso ga ik eens per jaar door al mijn gebruikersaccounts heen en verwijder de accounts van websites die ik niet meer gebruik. Dat valt nog niet altijd mee, maar gelukkig zijn er websites die kunnen helpen.

Ik heb ook een document gemaakt met daarin allerlei praktische zaken, zoals een overzicht van waar mijn bankrekeningen lopen. Dat document werk ik jaarlijks bij, en mijn beoogd executeur testamentair heeft een kopie. Ik wil het voor mijn nabestaanden niet lastiger maken dan noodzakelijk.

Onlangs las ik dat, als er geen erfgenamen zijn, de erfenis afgewikkeld wordt door de overheid. Eventueel geld dat overblijft komt in beheer bij het ministerie van Financiën, in de zogenaamde ‘consignatiekas’. Daar wordt het 20 jaar bewaard, en dan vervalt het aan de Staat. Recente cijfers kon ik niet vinden, maar blijkens antwoorden op Kamervragen zat er in 2011 € 24,9 miljoen in de consignatiekas.

De rubriek ‘Geld en Recht’ van het Algemeen Dagblad heeft in december 2015 overigens een handige checklist gepubliceerd voor het maken van een testament.

Hoe heb jij de zaken geregeld voor ‘als je er niet meer bent’?