Als je het nieuws de afgelopen weken een beetje gevolgd hebt kan het je bijna niet zijn ontgaan. Er is weer onrust op de financiële markten. De ‘oorzaak’ deze keer is China. Een land waar ik niet een groot deel van mijn portefeuille heb, want ik ben fan van andere politieke stromingen dan de regering daar.

Overigens is de ‘crash’ in China heel makkelijk te relativeren. Het ziet er best erg uit als je het verloop van de Shanghai SE Composite Index over de afgelopen drie maanden bekijkt.

Bekijk je ‘m over de periode sinds 1 januari 2015, dan is het beeld al genuanceerder.

En bekijk je ‘m over de afgelopen drie jaar, dan is mijn eerste gedachte dat het hoog tijd werd dat er wat lucht uit die bubbel liep.

Volgens mij is de oorzaak een heel andere. Namelijk: emotie. Dat is een dure les die ik zelf ook aan het leren ben. Onder invloed van de media (‘slecht nieuws verkoopt beter dan goed nieuws’) en onder invloed van onze eigen onzekerheid gaan we reageren. Terwijl allerlei onderzoeken aantonen dat dat in deze periode nu juist het domste is wat je kan doen.

Nu heb ik besloten om gewoon te blijven zitten. Het kost me veel moeite, dat geef ik toe. Stond aan het begin van deze ‘neerwaartse correctie’ mijn portefeuille op een gezonde +14% voor dit jaar, inmiddels is dat gezakt naar +3,5%. Nog steeds 3 keer het percentage dat ik op dit moment op mijn beste spaarrekening krijg, maar niet voldoende om mijn langere termijn doelen te halen. En dat is dan toch jammer.

Maar ja, ik mag niet klagen. Nadat ik in 2008 vrijwel volledig uit de aandelen was gegaan, ben ik in mei 2009 weer ingestapt. Terugkijkend was dat slechts 2 maanden na het toenmalige dieptepunt van de aandelenmarkt. Sindsdien heb ik gemiddeld een rendement van 15% per jaar gehaald op de aandelenmarkt. En je weet dat er na een periode van stijgende koersen altijd weer even een dip komt.

Hoe is het met jouw beleggingen?