Terug naar een huisbank?

Vroeger waren al mijn financiële zaken ondergebracht bij één dienstverlener. Mijn ouders hebben namelijk daags na mijn geboorte een spaarrekening voor mij geopend bij deze dienstverlener, en voor de rest van mijn leven gebeurde alles dus bij de Rabobank. Bankzaken, sparen, beleggen, verzekeren, de hypotheek, de hele boel. Totdat ik langzaam maar zeker in de gaten kreeg dat dit wel gemakkelijk en overzichtelijk was, maar zeker niet op ieder terrein voor mij de financieel voordeligste optie. Sindsdien ben ik een beetje op drift geraakt.

Overigens heb ik nooit enige (re)actie gezien vanuit de Rabobank toen ik stap voor stap al mijn producten weghaalde. Terwijl ik toch in elk marketingboekje lees dat een klant behouden veel goedkoper is dan een nieuwe werven. Dat geeft toch een beetje het gevoel dat ik interessant was als melkkoe, maar niet interessant genoeg om vast te houden. Een gemiste kans voor de Rabobank. Maar waarschijnlijk waren ze druk met dingen waar ze veel meer geld aan verdienen en nu ‘gemengde gevoelens’ over hebben. Of met het versturen van heel veel Rabo-scanners naar ZuinigAan.

In onderstaand overzicht zie je waar ik de afgelopen 10 jaar mijn financiële diensten afgenomen heb. Interpolis is de ‘huisverzekeraar’ van de Rabobank. Heel lang heb ik dus in mijn Rabo internetbankieren omgeving alles kunnen zien. Zeker in de periode tot en met 2010, toen ik ook mijn beleggingen en mijn (woeker)hypotheek bij de Rabobank had. Maar de afgelopen 10 jaar werd het snel minder. Vanaf 2008 werden de beleggingen stapsgewijs overgeheveld naar SNS Fundcoach. In 2013 opende ik een spaarrekening met hogere minder lage rente bij Nationale Nederlanden en openden Vriendin en ik een gezamenlijke rekening bij ABN AMRO. In 2016 kochten Vriendin en ik ons huis en namen we een hypotheek (en inboedelverzekering) bij ABN AMRO. En in 2020 beëindigde ik mijn hele verzekeringspakket bij Interpolis en nam een aansprakelijkheidsverzekering en inboedelverzekering bij Ditzo. En ondertussen verhuisden in 2013 mijn beleggingen naar Alex Vermogensbeheer, waarna ze door overnames nu bij Saxo Bank terecht zijn gekomen.

Per saldo zijn mijn financiële diensten sinds 2017 (het eerste volledige jaar na terugkeer uit het Verre Warme Land) behoorlijk goedkoper geworden. Vooral de wisseling van verzekeraar in 2020 is een klapper geweest. Ook zie je de effecten van mijn passieve beleggingsstrategie (één aankoop per maand, en alleen verkopen bij herbalanceren van de portefeuille) op de sinds 2017 gedaalde transactiekosten van mijn beleggingen. De overige fees van mijn beleggingen zijn een percentage van de portefeuillewaarde, dat is afgelopen jaren wel meegegroeid met de waarde van mijn beleggingsportefeuille. Binck en Saxo zijn niet de goedkoopste brokers.

NB: Cijfers 2022 gebaseerd op huidige tarieven en verwachte beleggingskosten voor de rest van dit jaar.

Soms denk ik wel eens dat ik het mijzelf te moeilijk maak. Verlang ik terug naar de eenvoud van alles op één plek bij één aanbieder. Want dat is immers ook een vorm van minimalisme. En na al die jaren buiten de grijpgrage klauwen van het Rabobank imperium ben ik eigenlijk ook wel eens benieuwd naar de overeenkomsten en verschillen met mijn huidige situatie. Zeker sinds de migratie van mijn beleggingen van Binck naar Saxo, een stap waar ik nog steeds niet heel enthousiast over kan worden. Zeker nu ik recent las dat de problemen bij Saxo nog niet voorbij zijn. Ik heb al eerder nagedacht over waar ik mijn financiële diensten afneem, maar het is goed om af en toe te kijken of je er nog hetzelfde over denkt.

Dus ben ik maar weer eens op onderzoek uitgegaan. Wat kosten mijn financiële diensten mij op dit moment? En wat zou het kosten als ik dat allemaal via een huisbank zou laten lopen? En welke voor- en nadelen zitten daar in qua voorwaarden? Daarbij maak ik een onderscheid in drie categorieën: Betalen en sparen, verzekeren en beleggen.

Wat heb ik nodig wil ik hebben?

De eerste vraag hierbij is natuurlijk welke financiële diensten ik eigenlijk nodig heb om mijn leven te kunnen leiden. De enige ‘must haves’ zijn een lopende rekening en een paar verzekeringen. Maar ik wil wel iets meer dan dat. Ik heb mijn eerdere analyse dus maar eens even bijgewerkt.

Bij de lopende rekening wil ik in elk geval een bankpas. En ik wil graag kunnen betalen met Apple Pay. Dat is gewoon gemak. Toegang tot contant geld vind ik dan weer minder belangrijk, want dat gebruik ik nauwelijks. Een veilige en moderne internet omgeving voor mijn bankzaken vind ik dan wel weer essentieel. Net als dat ik mijn transacties wil kunnen exporteren om ze te verwerken in mijn administratie.

Ik heb ook een tweede lopende rekening nodig, voor de gezamenlijke huishouding met Vriendin. Een bankrekening met twee passen dus. En liefst ook toegang tot Apple Pay en Google Pay (want Vriendin leeft in het ‘Android universum’).

Dan een creditcard. Die vind ik toch wel erg handig. Ik gebruik ‘m voor verschillende doelen. Voor online aankopen, voor het spreiden van grote aankopen over de tijd (er hoeft alleen voldoende geld op mijn lopende rekening te staan als de creditcard eens per maand wordt afgerekend), voor borg bij autohuur, en voor betalingen tijdens vakanties in het buitenland. De echte puriteinse consuminderaars vervloeken natuurlijk het gebruik van een creditcard, maar ik ben gewoon een gemakzuchtige ‘boomer’. Dus voor mij is dit een ‘must-have’.

Ook heb ik een spaarrekening nodig. Niet dat ik veel spaargeld heb, het merendeel van mijn geld zit in het huis (versneld aflossen) en in mijn beleggingsportefeuille. Maar ik heb een buffer en een aantal voorzieningen op een aparte spaarrekening, bij een andere aanbieder. En ik gebruik de spaarrekening die bij mijn lopende rekening hoort om overtollig geld van de lopende rekening gedurende de maand te parkeren.

In principe zou ik dit allemaal met één spaarrekening kunnen doen. Zeker nu mijn potjes boekhoudkundig gedetailleerd bijgehouden worden in GnuCash. Maar in het verleden was het renteverschil tussen de grootbanken en de prijsvechters op de spaarmarkt te groot. Bij 0,50% renteverschil scheelt dit op een saldo van € 10.000 toch € 50 per jaar. Ik verwacht niet dat dit beter wordt. En ergens blijf ik het fijn vinden om de potjes een beetje op afstand te houden, een drempel te hebben om dit over te boeken naar mijn lopende rekening. Maar als minimaliseren het doel is, dan kan ik met één spaarrekening toe.

Met verzekeren kun je het zo gek maken als je wilt. Ik denk dat dit voor veel mensen de grootste uitgavenpost in het financiële segment is. Dat was het bij mij in elk geval wel voordat we hier een drastische schoonmaak hielden. Ik sta nog steeds achter de uitgangspunten van destijds. Alleen verzekeren wat wettelijk verplicht is en welk risico je niet zelf kunt of wilt dragen. Voor ons is dat momenteel een aansprakelijkheidsverzekering en een inboedelverzekering. Opstal loopt via onze VVE, dat hoeven we dus niet zelf te regelen. En een auto hebben we niet, dus die hoeven we ook al niet te verzekeren.

En tenslotte mijn beleggingen. Ik merk dat mijn behoefte daarin steeds eenvoudiger wordt. Een heel beperkte set Exchange Traded Funds (ETFs). Eén aankoop per maand. Zo min mogelijk verkopen, eigenlijk alleen bij herbalanceren of het vervangen van een fonds in de portefeuille. Maar ik wil hier wel zelf keuzes in blijven maken. Zelf beleggen dus, geen vorm van beheerd beleggen. Dat scheelt ook in de kosten

Samenvattend betekent dit dat ik op zoek ben naar de volgende producten:

  1. Persoonlijke lopende rekening
  2. Persoonlijke spaarrekening
  3. Persoonlijke Creditcard
  4. Gezamenlijke lopende rekening met twee bankpassen
  5. Inboedelverzekering
  6. Aansprakelijkheidsverzekering
  7. Beleggingsrekening

De eerste drie komen bij de meeste banken overigens gebundeld in een pakket.

Waar wil ik dit hebben?

De volgende vraag is waar ik deze producten af wil nemen. Het vertrekpunt van deze blogpost is dat ik dit allemaal van één huisbank zou willen afnemen. Dat beperkt de keuzemogelijkheden. Ook omdat ik mijn lopende rekening echt alleen bij een systeembank af zou willen nemen. Een ’too big to fail’ bank.

Feitelijk heb ik dan in Nederland drie opties: de Rabobank, ABN AMRO, en ING. De eerste is al mijn hele leven mijn huisbank geweest, bij de tweede ben ik al klant met de gezamenlijke rekening en onze hypotheek. Van Rabobank weet ik dat het beleggingsaanbod schraal is, en is uitbesteed aan een derde partij. Met ING heb ik helemaal niks. Ze sponsoren veel sport, en daar ben ik niet in geïnteresseerd.

Beschikbaarheid vind ik ook nog een belangrijke factor. Kan ik inloggen en bankieren op de momenten dat ik dat wens? Maar dat is in Nederland niet echt een onderscheidende factor. Alle grote Nederlandse banken zitten vrijwel altijd boven de 99,8% beschikbaarheid, lees ik bij de Betaalvereniging Nederland.

Ik heb ook wel eens gekeken naar de relatief nieuwe online aanbieders van bancaire diensten, zoals Revolut en N26. Die zal ik zelf niet snel gaan gebruiken. Ik heb maar één lopende rekening nodig, en die wil ik zoals gezegd echt wel bij een ‘systeembank’ hebben. Ik vind die nieuwe dienstverleners dus overbodig. Maar ik kan me voorstellen dat ze voor andere mensen met specifieke gebruiksdoelen wel nut kunnen hebben.

Daarmee is eigenlijk alleen ABN AMRO voor mij een serieuze kandidaat om mijn huisbank te worden. Alleen daar kan ik alle belangrijke financiële elementen van mijn leven in één omgeving beschikbaar krijgen. Inclusief mijn hypotheek.

Wat zou dat betekenen?

Wat zou het betekenen als ik alles onder zou brengen bij ABN AMRO? Naast alles in één overzicht, welke voordelen heb ik dan nog meer? Wat kan ik dan niet meer? En: wat zou het verschil in kosten zijn?

ProductHuidig€ / maandABN AMRO
€ / maand		Opmerkingen
Betaalpakket (1)Rabobank5,653,10Telt als extra betaalrekening
Rekening met extra pasABN AMRO4,354,35
InboedelverzekeringDitzo7,4911,82
AansprakelijkheidsverzekeringDitzo3,515,88
Beleggingsrekening (2)Saxo Green6,00 / transactie
3,50 + 0,01% portefeuillewaarde (3)		0,00 / transactie
0,20% portefeuillewaarde / jaar (4)		Zelf Beleggen Basis
Totaal30,50 + 0,01% portefeuille25,15 + % portefeuille
  1. Bestaande uit lopende rekening met bankpas, vrij opneembare spaarrekening, en een creditcard.
  2. Op basis van huidige beleggingsstrategie.
  3. Maximaal € 48,50 per maand.
  4. 0,20% portefeuillewaarde per jaar tot € 100.000, daarboven 0,12% portefeuillewaarde per jaar tot € 400.000, daarboven 0,06% portefeuillewaarde per jaar. Achteraf per kwartaal verrekend.

Wat ik in deze situatie bespaar op beleggingstransacties ben ik extra kwijt aan verzekeringen… En de beleggingsfee bij ABN AMRO is (bij mijn huidige portefeuille-omvang) duurder dan bij Saxo Bank. Dat vind ik opvallende verschillen. Met slechts twee verzekeringen kom je bij ABN WMRO overigens niet in aanmerking voor de pakketkorting van 5%. Daar heb je minstens drie verzekeringen voor nodig. Ook kan ik niet al mijn huidige ETFs verhandelen bij ABN AMRO. Dat vind ik minder een probleem, het afgelopen jaar koop ik namelijk alleen VWRL bij.

Ik heb ook nog even gekeken naar de Rabobank, maar ook daar ben ik niet goedkoper uit. En heb ik nog steeds geen totaaloverzicht, in elk geval niet zolang onze hypotheek bij ABN AMRO staat.

Conclusies

Qua kosten maakt het weinig verschil, al is (door de beleggingsfee en mijn huidige portefeuille-omvang) mijn huidige strategie goedkoper dan alles bij één huisbank onderbrengen. Maar deze exercitie laat me wel weer zien dat ik niet de goedkoopste beleggingsoptie heb gekozen. Dat weet ik, en is een bewuste keuze. Maar het is iets waar ik wel weer over aan het nadenken ben. Want vanwege die omvang wil ik wellicht mijn beleggingsportefeuille gaan spreiden over meerdere aanbieders. Het is dus wel tijd om weer eens naar het aanbod van brokers in Nederland te gaan kijken. Voer voor een nieuwe blogpost!

En verder doe ik even niks. Houd ik het gewoon bij mijn huidige verdeling. De voordelen van overzicht bij één dienstverlener wegen voor mij niet op tegen de risico’s.

Waar neem jij jouw financiële diensten af?

De wereld volgens de AFM

  • Berichtcategorie:Beleggen

Vorige week verscheen het jaarverslag 2020 van onze financiële waakhond, de Autoriteit Financiële Markten (AFM). De club die ons beschermt tegen alle boze mensen en bedrijven die er met onze zuurverdiende centjes vandoor willen. Ik vind dit soort rapporten en jaarverslagen meestal interessant leesvoer. Het geeft je namelijk inzicht in hoe zo’n partij naar de wereld kijkt. En ik vind het belangrijk om dat te weten van partijen die mijn mogelijkheden beperken beïnvloeden. En de AFM is zo’n partij, ‘dankzij’ hen kunnen we niet meer handelen in onze favoriete Amerikaanse ETFs.

Wat is de AFM?

De taak van de Autoriteit Financiële Markten (AFM) is het houden van ‘gedragstoezicht’ op de financiële markten en pensioenfondsen in Nederland. Gedragstoezicht betekent dat de AFM erop toeziet dat alle marktpartijen ‘netjes’ handelen, en hun klanten en andere partners van de juiste informatie voorzien. Dit naast het ‘prudentieel toezicht’ van De Nederlandsche Bank (DNB), wat betekent dat erop toegezien wordt dat marktpartijen aan hun financiële verplichtingen kunnen voldoen. DNB en AFM bewaken dus samen dat banken, verzekeraars, aandelenbrokers, en andere mensen die ons geld willen hebben, ons netjes behandelen. Een nobele taak, toch?

Wereldbeeld?

Op de voorpagina van het jaarverslag staat een foto van de Koopgoot in Rotterdam. Op de voorgrond zie je een grote waarschuwingssticker op de grond, die je oproept om ‘met de stroom mee te winkelen’. Deze foto is op zichzelf al veelzeggend. Ik ken de koopgoot een beetje, en beschouw het als één van de vele dertien-in-een-dozijn winkelgebieden waar wij, de argeloze consumenten, worden verleid om ons geld zo snel mogelijk te besteden. En dan ook nog met zo’n ‘winkel met de stroom mee’ oproep. Je kunt het lezen als een oproep om vooral standaard dingetjes te doen met je geld, en vooral geen dingen te willen die afwijken van die standaard. Je zou kunnen denken dat dit het wereldbeeld is van de AFM. En je zou dus ook kunnen denken dat ik al vooringenomen begin met lezen in het jaarverslag…

Risico’s risico’s risico’s

Met een clubje ambtenaren kun je natuurlijk niet alles doen, zeker niet als je duizenden en duizenden slechterikken bankiers en andere financiële tovenaars tegenover je hebt. Dat lukt de AFM dus ook niet. Ze doen aan risicomanagement. Hoe groot is de kans dat een bepaalde gebeurtenis optreedt, en hoe groot is de impact als dat gebeurt? Dat leidt tot een prioriteitenstelling, de grootste risico’s pak je als eerste aan. Dat is iets dat Geldnerd ook uit zijn eigen werkterrein kent.

En in dat licht doet de AFM een paar leuke uitspraken. ‘Pandemieën staan al jaren op het groslijstje met potentiële risico’s, maar echt voorbereid waren we als land niet’, lees ik in het voorwoord. Iets dat ik overigens herken. En waar de afgelopen weken ook iets meer aandacht voor lijkt te komen in de media. Gelukkig hebben we in Den Haag een kort geheugen en zijn we dit volgend jaar alweer vergeten. Tot de volgende pandemie.

Ook interessant is de samenvatting van de AFM over de diepe val en daarna het opmerkelijke herstel van de financiële markten in het coronajaar 2020. ‘[Wat] Resteert [is] het ongemakkelijke gevoel van een volatiele en exuberante kapitaalmarkt die wat losgezongen lijkt van de reële economie’. Het moet niet gekker worden, de AFM en Geldnerd zijn het eens een keer met elkaar eens!

Consument in kwetsbare situatie

Eén van de toezichtsdoelen van de AFM is het beschermen van consumenten in kwetsbare situaties. Dat is ook het doel dat ons, de gewone Nederlanders, het meest direct raakt. Ik ben daarom maar eens op zoek gegaan naar wat de AFM hierover schrijft. De twee belangrijkste activiteiten die de AFM daar noemt zijn een (meerjarig) onderzoek naar de ontwikkeling van het volmachtkanaal (de tussenpersonen) als distributiekanaal van particuliere schadeverzekeringen, en een onderzoek naar de ‘verzilverhypotheek’, waarmee je de overwaarde op je huis kunt gebruiken door deze te lenen bij een hypotheekverstrekker.

Maar de AFM heeft ook gekeken naar verschillende aspecten van online zelfstandig beleggen, naar het aanmeldingsproces van klanten (‘onboarding’), de passendheidstoets. en naar productontwikkeling (productgovernance) bij beleggingsondernemingen. De interesse in ‘onboarding’ kwam voort uit de enorme groei van het aantal particuliere beleggers tijdens de pandemie.

Ook maakt de AFM zich een beetje zorgen over het nieuwe pensioenstelsel. In dat nieuwe stelsel neemt onze keuzevrijheid toe, en dat kan een behoorlijke impact op de hoogte van het pensioen hebben. ‘Meer keuzevrijheid legt ook een grotere verantwoordelijkheid bij de deelnemers waar het gaat om hun financiële welzijn’, schrijft de AFM. Om er in de categorie ‘open deuren intrappen’ aan toe te voegen dat wij, de kwetsbare consumenten, goed begeleid moeten worden bij het maken van keuzes. We zullen zien.

De AFM schrijft ook vol trots over haar activiteiten rond het terugdringen van de risico’s van aflossingsvrije hypotheken. Jammer alleen dat, door de extreem lage rente en de extreem hoge huizenprijzen, er weer groei zit in dit segment.

Wat ik wel opvallend vind is dat het aantal formele maatregelen dat de AFM genomen heeft is gedaald, van 68 in 2019 naar 44 in 2020. De AFM bijt dus minder vaak. Onder formele maatregelen vallen boetes, lasten-onder-dwangsom, intrekkingen van een vergunning, en dat soort dingen. In dat licht is het wel weer bijzonder dat de AFM in 2020 weer ‘winst’ gemaakt heeft, € 3,7 miljoen, waar er in 2019 een tekort van € 5,5 miljoen was. Inclusief heffingen werd er namelijk wel € 109 miljoen geïncasseerd, bijna € 10 miljoen meer dan in 2019. Ze bijten dus minder vaak maar wel harder?

Ben jij ook zo blij dat er iemand voor en over ons waakt op de grote boze financiële markten?

Impulsaankoop voor 50e verjaardag?

  • Berichtcategorie:The HOT Life

Het is een publiek geheim dat Geldnerd ergens in 2021 een halve eeuw op deze planeet rondhobbelt. De precieze datum is Staatsgeheim. Ik ga niet verder dan vertellen dat het ergens in de eerste helft van het jaar is. Vanaf de rapportage over het tweede kwartaal zal ik mijzelf dus omschrijven als vijftiger, niet meer als veertiger.

Een halve eeuw voelt best wel lang. En blijkbaar is het een menselijke gewoonte om dan terug te gaan kijken op wat je allemaal bereikt hebt, en wat niet. Dat leidt bij veel mensen dan weer tot een existentiële crisis uit teleurstelling. Alhoewel we tegenwoordig blijkbaar zoveel druk ervaren en zo teleurgesteld zijn in onszelf dat we die elk decennium wel een keertje krijgen. De dertigerscrisis, de midlife-crisis, wie heeft ze niet meegemaakt? Vaak vertaalt zich dat dan in grote veranderingen in het leven. Denk aan ‘het roer om’, niet zelden met/door een jongere partner, een andere baan in een andere richting, een grote impulsaankoop, plastische chirurgie, dat soort dingen. Ik denk dat iedereen wel een paar sneue voorbeelden kent in zijn of haar omgeving?

Zo’n midlifecrisis heb ik niet, denk ik. Dat zou namelijk al mijn tweede of derde zijn. Ik heb me best wel verzoend met mijn eigen bestaan en de manier waarop deze planeet naar de knoppen gaat. Maar het werd wel tijd voor een grote aankoop. Eentje die veel mensen wel met een midlifecrisis zullen associëren…

Een motor.

Daar hoort een verhaal bij. Nadat ik ruim 30 jaar geleden mijn rijbewijs B (auto) had gehaald, ben ik  meteen ook op les gegaan voor rijbewijs A (motor). Dat was toen nog 1 categorie, waarmee je elke gemotoriseerde tweewieler mag besturen. Ik had destijds de tijd en het geld ervoor, en was enthousiast geworden door mijn rij-instructeur, die ook enthousiast motorrijder was. Nog steeds ben ik erg blij dat ik dat gedaan heb. Ik ben er veel bewuster door gaan autorijden, want op een motor besef je terdege dat je een stuk kwetsbaarder bent dan in de veiligheidskooi van de gemiddelde personenwagen. Net als voor het autorijbewijs ben ik ook voor het motorrijbewijs in één keer geslaagd.

Maar daarna heb ik er niet heel veel meer mee gedaan. Ex was absoluut geen fan van motorrijden en wilde niet dat ik dergelijke risico’s nam. En als brave echtgenoot schikte ik mij daarin. En ook de afgelopen 10 jaar, met het verblijf in het Verre Warme Land, was het niet echt een optie. Maar nu is het tijd voor mijzelf. Voor mijn vrijheid. Voor mijn guilty pleasures.

Dus is er nu een motor.

Cadeautje voor mijzelf. Vriendin betaalt ook mee. Dus heeft ‘ie een (eenvoudig afneembaar) zijspan. Want Vriendin wil absoluut niet achterop. En dan zouden we ook Hondje niet mee kunnen nemen. Hij lijkt hierop, maar dit is ‘m uiteraard niet. Want het is wel een opvallende verschijning, en ik hecht aan mijn privacy.

Waar ik inmiddels wel achter ben, is dat ik niet klaar ben met de motor alleen. Ik wil ‘m niet buiten op straat laten staan hier in de grote stad. Dus is er ook een gehuurde garagebox in de buurt, op loopafstand. En ik heb natuurlijk goede motorkleding nodig, inclusief laarzen. En een helm voor Vriendin en voor mijzelf. Met een communicatieset zodat we onderweg wel kunnen praten met elkaar. En verzekering. En wegenbelasting. Poe hee…. Voorlopig reserveer ik ook even € 500 per jaar voor onderhoud. Een overzicht (in afgeronde bedragen).

Eenmalige Kosten
OmschrijvingBedrag €
Motorkleding1.300,00
2x Motorhelm1.250,00
Communicatieset600,00
Totaal Eenmalig (ex. motor)3.150,00
Maandelijkse Kosten
OmschrijvingBedrag per maand €
Huur garagebox260,00
Verzekering (beperkt casco)42,00
Wegenbelasting11,00
Reservering onderhoud40,00
Totaal Maandelijks353,00

Vooral van de prijs van de helmen schrok ik. Tegelijkertijd wil je daar niet op bezuinigen. Het kan je leven redden als er iets gebeurt. We zoeken nog naar een geschikte helm voor Hondje. Zoiets als hiernaast. Hij heeft al voldoende stoere jasjes om hem warm te houden, en we hebben ook een tuigje om hem vast te zetten in de zijspan. Veiligheid voor alles.

Dus. Ruim € 350 per maand naar het nieuwe Motorpotje in mijn administratie. Ik verlaag dus de maandelijks inleg op de beleggingsrekening. Voorlopig leg ik daar sowieso even niets meer in. Want de motor en de eenmalige kosten heb ik betaald uit mijn contant geld buffer. Die staat nu vrijwel op nul. Dat moet eerst even aangevuld worden. Hopelijk gaan er de komende maanden geen grote dingen kapot. Want dan moet ik een deel van mijn beleggingen verkopen.

Ben je tot hier gekomen? Mooi zo! Weet je welke datum het vandaag is?

De valkuil van uitvaartverzekeringen

Verzeker alleen risico’s die je zelf niet kunt dragen, en verplichte dingen. Deze financiële wijsheid gebruikte ik zelf onlangs nog in een blogpost. Die verplichte dingen moeten we dan maar accepteren. Maar als je een miljoen op de bank hebt staan zijn bepaalde risico’s makkelijker te dragen dan wanneer je geen cent te makken hebt. En zo word je, als ‘mens zonder geld’, dubbel gepakt. Je hebt al geen geld, en dan moet je ook nog maandelijks gaan betalen om een risico af te dekken dat je zelf niet kunt dragen. Arm zijn kan dan ontzettend duur worden.

Een goed voorbeeld van dit principe vind ik de begrafenisverzekeringen. In 2014 had ongeveer 70% van de Nederlanders zo’n ding, al schijnt het aantal mensen dat er eentje afsluit te dalen. Geldnerd heeft er geen, nooit gehad ook. Ik vind ze een schoolvoorbeeld van de situatie waar vooral de verzekeraar aan verdient, ten koste van de klant.

In 2014 kostte een gemiddelde uitvaart ongeveer € 6.000. Sindsdien is dat wel sterk gestegen, inmiddels kost het gemiddeld ruim € 8.000. Een beetje afhankelijk van wat je precies wilt.

Verzekeraars verkopen een gevoel van zekerheid

En daar komt de emotie om de hoek kijken. Het risico, de angst die je af wilt dekken. Want heel veel mensen hebben geen buffer van € 8.000. Zeker niet aan het begin van hun financiële leven. Want ja, wat moeten de mensen wel niet van je denken als je plotseling dood gaat, en er is niet eens geld voor een fatsoenlijke begrafenis? Op dat moment heb je daar zelf het minste last van, maar ik snap dat je jouw nabestaanden niet met dat probleem op wilt zadelen, bovenop het verdriet / de opluchting / de vreugde * over jouw heengaan (* = doorhalen wat niet van toepassing is).

Verzekeren dan maar, dat risico? Ik zou nog even verder lezen…

Stel, je bent net 25 jaar geworden. Net aan het werk, een dure fase in je leven. Dus onvoldoende buffer, en zeker niet genoeg om een begrafenis te betalen. Ergens in die periode kom je een financieel bloedzuiger adviseur tegen. En die stelt je de vraag of je wel een begrafenisverzekering hebt. Met een tranentrekkend verhaal over wat je jouw nabestaanden wel niet aandoet. En voordat je weet wat er gebeurt heb je een handtekening gezet.

Ik heb een aantal verzekeringen bekeken. De meeste hebben een premielooptijd tot 85 jaar. Je gaat dus 60 jaar, oftewel 720 maanden, premie betalen. We gaan in de berekeningen maar even uit van een verzekerd bedrag van € 9.000. En we gaan uit van indexatie, het verzekerde bedrag en je premie stijgen mee met de inflatie. Zodat je ook over 60 jaar nog zeker weet dat je jouw begrafenis kunt betalen. Alhoewel er niets zeker is natuurlijk. Bij Yarden betaal je in deze setting ongeveer € 8,80 per maand tot je 85e. Monuta rekent € 10,06 per maand tot je 85e. En Dela rekent € 8,25 per maand tot het moment van overlijden. Ik ga er dus maar van uit dat je op je 85e overlijdt.

Geldnerd begint een uitvaartverzekeraar!

Ik ga voor mijn rekenmodel uit van een fictieve begrafenisverzekeraar. Laten we die ‘Geldnerd’s Verzekeringsoplichterijpraktijk NV’ noemen, een volkomen oordeelsvrije naam. Die rekent € 8,50 premie per maand, premie te betalen tot je 85e. De uitkering bedraagt € 9.000, en premie en uitkering worden jaarlijks geïndexeerd met de inflatie. En we nemen een willekeurige klant, meneer Wil LoosSlachtoffer, net 25 jaar oud, die een verzekering komt afsluiten.

Met een looptijd van 60 jaar betaalt deze klant over de looptijd ( 60 jaar x 12 maanden x € 8,50 = ) € 6.120, op basis van de premie van vandaag. Niet slecht voor een uitkering van € 9.000, zou je denken. Maar er is natuurlijk inflatie. Dus stel dat zowel de premie van € 8,50 per maand als de uitkering van € 9.000 jaarlijks geïndexeerd worden met een inflatie van 2,0%, gedurende de hele looptijd. Aan het eind betaalt Wil LoosSlachtoffer dan maandelijks € 27,34 per maand voor een gegarandeerde uitkering van € 28.950. Gedurende de looptijd heeft Wil door de jaarlijkse indexering in totaal € 11.633,26 aan premie betaald. Nog steeds niet slecht dus, zou je denken. Is er iets mis met het businessmodel van ‘Geldnerd’s Verzekeringsoplichterijpraktijk NV’?

Nee hoor. ‘Geldnerd’s Verzekeringsoplichterijpraktijk NV’ is een slimmerik. Die incasseert maandelijks de premie en belegt het gewoon in VWRL, de wereldwijd gespreide en goedkope ETF van Vanguard. Laten we daarbij gewoon even uitgaan van een meerjarig gemiddeld jaarlijks beleggingsrendement van 7,0%. De beleggingshorizon van 60 jaar is immers lang genoeg om dat te rechtvaardigen. Aan het eind van de looptijd zit er dan € 126.098,98 in de beleggingspot. Waarvan ik maar € 28.950 hoef uit te keren voor de begrafenis van Wil LoosSlachtoffer. Oftewel, er is € 97.148,71 over voor mijn eigen kosten en winstmarge. Geloof je het niet? Reken het maar even na in een spreadsheet, mij kostte het 5 minuten om die te maken.

Als ik dan wat schaalgrootte heb, dan bouw ik gewoon wat eigen crematoria en begin een begrafenisonderneming. De uitvaarten die ik nodig heb, koop ik dan in tegen kostprijs bij ‘Geldnerd’s Uitvaartoplichterij NV’, dus dan heeft ‘Geldnerd’s Verzekeringsoplichterijpraktijk NV’ een nog betere winstmarge. <foute grapjes alert aan> Daar kan mijn eigen schoorsteen dan ook extra goed van roken. <foute grapjes alert uit>

Ik weet natuurlijk ook wel dat het een vereenvoudigd voorbeeld is. Zestig jaar wachten op mijn winst is een lange tijd, en elke euro die ik tussentijds uit dit beleggingspotje haal scheelt heel veel euro’s aan rendement aan het eind. Maar het laat wel de kracht van rendement op rendement zien, en dat is wel de basis van het verdienmodel van de uitvaartverzekering. Je legt (in dit voorbeeld) € 11.633 aan premie in, en er resteert een beleggingspot van € 126.098 waar jij een stukje van krijgt. Het is ook een kwestie van kansberekening. Hoeveel mensen overlijden er voordat ze voldoende hebben ingelegd om hun eigen uitvaart te betalen? Het duurt in dit model 30 – 40 jaar voordat je daarvoor in jouw individuele potje voldoende gespaard hebt bij de verzekeraar. Daar staat tegenover dat je weer meer verdient op mensen die hun verzekering stopzetten (‘premievrij maken’ heet dat in het jargon), want die krijgen aan het eind een veel lagere uitkering. Als je een lange adem hebt dan zou er een goed resultaat mogelijk moeten zijn.

Als er geen geld is

Blijft natuurlijk de vraag wat er gebeurt als je overlijdt voordat je zelf voldoende geld gespaard hebt voor een uitvaart. Wees gerust: iedere gemeente is verplicht de uitvaart te regelen als er iemand in de gemeente overlijdt die geen nabestaanden heeft of als er geen geld is. In een gemeente als Gouda waren dat er afgelopen jaar 11. In 2019 had Delft er 10 en Leiden 20. Den Haag had er zelfs 169 en de gemeente Westland 330, las ik onlangs in dit bericht. Je blijft echt niet boven de grond staan.

Levensverzekeringen

Wat geldt voor begrafenisverzekeringen, geldt eigenlijk ook voor de meeste levensverzekeringen. Vroeger waren beleggingsmogelijkheden voor particulieren beperkt. Nu kun je het zelf goedkoper, een wereldwijd gespreide portefeuille is beschikbaar met de aankoop van één ETF, en alle winst is voor jezelf. Alle verlies ook, maar de kans daarop is niet heel groot bij een voldoende lange beleggingshorizon. Alleen als er significant fiscaal voordeel is dan heeft het mijns inziens nog zin om een levensverzekering te nemen. Maar dan moet je er wel van uit kunnen gaan dat dit voordeel in stand blijft. En dat is helaas lang niet altijd het geval.

Heb jij een begrafenisverzekering?

Goed verzekerd?

Wij Nederlanders schijnen vaak oververzekerd te zijn. Dat is ook niet zo heel gek. Want wie leest er nu al die pagina’s met kleine lettertjes die bekend staan als ‘Polisvoorwaarden’? Tegelijk zijn we erg risicomijdend. Dus hup, doe er nog maar een verzekering bij! Uiteraard vinden de verzekeraars dat wij juist onderverzekerd zijn, maar daar vermoed ik (cynisch als ik ben) toch wel een beetje eigenbelang.

Bij ConsuminderSingle las ik onlangs een blogje over haar verzekeringen. Naar aanleiding daarvan heb ik ook weer eens nagedacht over mijn eigen verzekeringen. Mijn eigen verzekeringspakket is vrij overzichtelijk:

  1. Via de collectiviteit van mijn werkgever heb ik een Zorgverzekering met het maximaal mogelijke eigen risico (€ 885). Ik voel me gezond, verwacht dit jaar weinig zorgkosten, en heb voldoende reserves om dat eigen risico te dragen. Mocht er echt iets gebeuren, dan pas ik dat eigen risico volgend jaar wel weer aan.
  2. De Opstalverzekering loopt via onze Vereniging van Eigenaren (VVE) . Dat is dus onderdeel van de maandelijkse servicekosten voor de VVE.
  3. De Inboedelverzekering heb ik samen met Vriendin. Wij houden onze financiën zoveel mogelijk gescheiden, dus dit (en de hypotheek en de gezamenlijke huishoudrekening) zijn de enige financiële dingen die we samen doen.
  4. Ik heb zelf nog een pakketpolisje lopen met drie onderdelen:
    1. Rechtsbijstand (categorieën verkeer, wonen en werk & inkomen)
    2. Aansprakelijkheidsverzekering
    3. Permanente Reisverzekering. Die is wellicht overbodig, maar Geldnerd is nogal vergeetachtig en wil wel verzekerd op reis. In mijn pakketpolis kost deze € 3,28 per maand.

Een Uitvaartverzekering vind ik overbodig, we hebben meer dan voldoende spaargeld waar dat uit betaald kan worden.

We hebben een eigen huis met hypotheek, maar een Overlijdensrisicoverzekering hebben we niet. Vriendin en ik hebben elkaar aangemeld voor Nabestaandenpensioen bij ons pensioenfonds. Als een van ons komt te overlijden dan is de jaarlijkse uitkering voor de ander ruimschoots genoeg om de hypotheek en andere lasten van het huis te betalen. Daarmee is dat risico wat ons betreft voldoende afgedekt. En onze hypotheekverstrekker was het daar gelukkig mee eens. Gelukkig voor hem, want anders hadden we een andere hypotheekverstrekker genomen…

Vorig jaar heb ik al eens uitgebreid geschreven over een Arbeidsongeschiktheidsverzekering. Inmiddels heb ik er een aantal vergeleken, maar nog geen verzekering gevonden waar de beperkingen wat mij betreft opwegen tegen de premie. Dat is dus nog wel een openstaande actie.

Tsja, en dan al die andere verzekeringen. Voor mobiele telefoons, voor de hond, noem het maar op. Daar doen we hier in Huize Geldnerd niet aan. Ik vind dat je je alleen moet verzekeren voor dingen die wettelijk verplicht zijn (maar ik ben groot fan van een minimaal aantal wettelijke verplichtingen), en voor financiële risico’s die je zelf niet kunt of wilt dragen. En dat is in mijn eigen verzekeringspakket aardig gelukt, denk ik.

Hoe ben jij verzekerd?

Arbeidsongeschiktheidsverzekering

In mijn goede voornemens voor 2016 had ik het er al over. Je Verdienvermogen is je grootste bezit: je vermogen om geld te verdienen is uiteindelijk wat je in staat stelt om vermogen op te bouwen. Het is dus ook iets om te beschermen, bijvoorbeeld met een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Nu is dit een onderwerp wat ik al jaren vermijd. ‘Niet nog een verzekering erbij’, denk ik dan, of: “Weer bangmakerij’. Maar het is natuurlijk wel een goede vraag. Wat gebeurt er eigenlijk met mijn inkomen als ik arbeidsongeschikt raak? Dat bleek nog niet zo eenvoudig om te bepalen, het is erg afhankelijk van je persoonlijke situatie en de dingen die bijvoorbeeld in een CAO zijn afgesproken. Maar met wat zoeken op internet kom ik een heel eind.

Twee jaar

In mijn situatie ontvang ik het eerste ziektejaar nog 100% van mijn laatstverdiende inkomen. Tijdens het tweede ziektejaar heb ik recht op minimaal 70% van het laatst verdiende loon (100% als de ziekte of arbeidsongeschiktheid is veroorzaakt door een beroepsincident). Daarmee kan ik mijn lopende uitgaven wel betalen, maar ik kan uiteraard minder vermogen opbouwen. En ik moet ook meewegen dat ik bijvoorbeeld ziektekosten zou kunnen hebben die niet door de zorgverzekering gedekt worden.

Als ik na 2 jaar ziekte nog steeds niet volledig kan werken, dan gaat het UWV mij keuren. Zij bepalen in hoeverre ik arbeidsongeschikt bent. Als je daarop zoekt op internet vind je de meest verschrikkelijke horrorverhalen, maar daar gaat dit blogje niet over. Het gaat over mijn inkomen.

De magische grens is 35%. Ben ik minder dan 35% arbeidsongeschikt, dan krijg ik géén WIA-uitkering van de overheid en ook géén uitkering van mijn pensioenfonds. Ben ik 35% of meer arbeidsongeschikt, dan krijg ik een WIA-uitkering van de overheid en mogelijk een uitkering van mijn pensioenfonds.

Uitkeringsjungle

Als ik (volgens het UWV) nog gedeeltelijk kan werken, dan krijg ik een WGA uitkering (Werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten. Die is er in drie varianten:

  1. Meestal eerst een loongerelateerde uitkering (LGU). Deze tijdelijke uitkering is gebaseerd op mijn vroegere loon, arbeidsverleden en huidig loon. Deze is 75% van het WIA maandloon en na drie maanden 70%, waarbij inkomen dat ik met werken verdien wordt verrekend.
  2. Afhankelijk van hoeveel ik op dat moment nog verdien, kan ik ook een loonaanvullingsuitkering (LAU) krijgen. Deze is 70% van het WIA-maandloon, waarbij inkomen dat ik met werken verdien wordt verrekend.
  3. Verdien ik niet, of minder dan de helft van wat ik volgens het UWV zou kunnen verdienen, dan krijg ik een vervolguitkering (VVU). De vervolguitkering hangt af van het percentage van arbeidsongeschiktheid, maar is maximaal 50,75% van het minimumloon.

De LGU duurt maximaal 38 maanden, afhankelijk van mijn arbeidsverleden. Uiteindelijk kom je, tenzij je weer beter wordt, altijd bij de VVU terecht. Die kan duren tot aan je AOW.
Als de kans klein is dat ik ooit weer aan het werk komt, dan krijg ik een IVA-uitkering. Mijn inkomen is dan altijd minstens 75% van het WIA-maandloon.

WIA Maandloon

Op de website van het UWV had ik moeite om terug te vinden hoe het WIA Maandloon berekend wordt. Daarvoor moest ik weer naar een paar andere websites. Het WIA-maandloon wordt berekend aan de hand van het gemiddelde loon, dat ik verdiende in de 12 maanden voordat ik ziek werd. Dit jaarloon is bruto inclusief vakantiegeld. Eventuele periodes van onbetaald verlof tellen niet mee, en hebben dus geen (verlagend) effect op het dagloon.

Eerst berekenen we het WIA-dagloon = Jaarloon gedeeld door 261. Er geldt wel een maximum dagloon van (per 1 juli 2015) € 199,95. Verdiende je meer, dan krijg je over dat bedrag geen uitkering. Daarvoor zou ik wel een aanvullende verzekering af kunnen sluiten.

Vervolgens WIA-maandloon = 21,75 maal WIA-dagloon

Conclusie

Oef! Ingewikkeld! En ik maar denken dat de overheid dingen eenvoudiger wil maken. Ik begrijp nu beter dat mensen door de bomen het bos niet meer zien… Maar het is me wel duidelijk dat mijn inkomen na die twee jaar ziekte stevig naar beneden gaat. Toch maar doen dus?

Een beetje doorklikken op de websites van verschillende verzekeraars liet me al wel heel wat ‘mitsen en maren’ zien. Er waren allerlei omstandigheden waarin de AO-verzekering toch niet uitkeerde. Daar ga ik dus wel even goed op letten. Maar ik ga wel een paar offertes opvragen. Kijken wat het mij kost om mijn Verdienvermogen te verzekeren.

Wat gebeurt er met jouw inkomen bij arbeidsongeschiktheid?