En nog een jaar Hondje

Vorig jaar rond deze tijd bezorgde ons Hondje ons een enorme schrik. Het scheelde weinig of hij was er niet meer geweest. Maar sinds die episode dribbelt hij weer vrolijk door het leven. Inmiddels 13,5 jaar oud.

Ouderdom en gebreken

Ouderdom komt met gebreken. Dat geldt voor honden minstens net zo veel als voor mensen. Ons Hondje is helaas geen uitzondering. Hij had al wat last van staar, dat wordt langzaam maar zeker erger. Tijdens onze vakantie merkten we bij de avondwandelingen dat hij last heeft van nachtblindheid. Thuis merken we dat niet zo, op ons vaste rondje kent hij elke boom, struik, en graspol. Maar in een vreemde omgeving werd hij toch onrustig als er geen straatverlichting was.

En het afgelopen half jaar is ons Hondje stokdoof geworden. Hij hoort alleen nog heel harde geluiden dichtbij. En dan schrikt hij zich ook echt een hoedje. Lastig is dat hij ons gewoonweg niet meer hoort als we hem roepen. Dat betekent beter opletten als hij buiten niet aan de lijn is. De combinatie van slechter zien en weinig horen maakt dat hij ons af en toe kwijt is. En in paniek rent hij dan alle kanten op om ons te zoeken. Meestal de verkeerde kanten. En af en toe de straat op. Dat is ook weer slecht voor het hart van Geldnerd en Vriendin…

Verder merken we dat met de leeftijd zijn gewrichtjes wat strammer worden. ‘s Ochtends bij het wakker worden moet hij zich even goed uitrekken, de honden variant van de bekende Dog Pose uit de yoga. Doet hij dat niet, dan is de trap een bijna onneembare hindernis. Hij is er inmiddels een paar keer van afgevallen. Totnogtoe zonder schade, maar we letten dus wel goed op dat hij zijn yoga-oefeningen doet voordat we de ochtendwandeling doen.

En ons Hondje heeft een slecht gebit, dat had hij al toen wij hem adopteerden. Dit voorjaar had zijn gebit weer een saneringsronde nodig, er bleven een stuk of 10 tanden en kiezen achter in de operatiekamer. Hij heeft nog een paar hoektanden over en een aantal kiezen. Maar veel last lijkt hij daar niet van te hebben, de brokjes en hondensnoepjes worden gretig verorberd…

Verder is hij overigens in een prima conditie. Hij slaapt iets meer dan vroeger, maar is verder nog steeds heel levendig en heeft vaak nog de energie van een jonge pup. Dat is ook wat we horen van onze uitlaatservice en de dierenarts. We hopen dan ook dat de gebreken hem niet teveel gaan belemmeren, en dat hij zo lang mogelijk een beetje lol in het hondenleven kan houden.

Medische hondenwetenschap

Sinds zijn ziekte vorig jaar staat Hondje op een dieet van speciale brokken, dat houdt hij de rest van zijn leven. Inmiddels zijn daar twee voedingssupplementen bijgekomen die we dagelijks door zijn brokjes mengen. Hij krijgt een supplement met Omega-3 olie (vis olie) voor zijn stramme gewrichten, en een speciale siroop die de staar in zijn ogen moet afremmen. Aan de doofheid is helaas niets te doen.

Het blijft een duur Hondje…

Eerder schreef ik al dat ons Hondje twee abonnementen heeft. Een eigen Zorgplan en de Uitlaatservice. Die laatste indexeert, voor het eerst in vier jaar, zijn tarieven. Het maandtarief voor een wandeling op elke werkdag gaat per 1 januari aanstaande van € 255 naar € 278. Het zorgplan kost € 15,75 per maand. We zijn dus al bijna € 300 kwijt aan ons Hondje voordat hij ook maar een brokje gegeten heeft.

En soms slijten er dingen. Zijn uitlaatriem gaf onlangs de geest na ruim 7 jaar trouwe dienst. Daar moest dus een nieuwe voor komen. Verder komt er regelmatig een zending met dieetbrokken, kauwstokjes, speeltjes, en hondensnoepjes, van de internetdierenwinkel. En sinds kort dus ook de voedingssupplementen. Kortom, ons Hondje blijft bakken met geld kosten in ruil voor alle liefde en vreugde die hij ons geeft. Er zijn weinig dingen waar ik blijer en rustiger van wordt dan ‘s avonds met een e-book in mijn favoriet stoel zitten terwijl Hondje op mijn schoot ligt te slapen.

In onderstaande grafiek zie je de uitgaven per maand per jaar aan ons Hondje. Gemiddeld is dit € 380 per maand, exact hetzelfde gemiddelde per maand als na de medische episode vorig jaar.

En natuurlijk ook weer de procentuele verdeling van de kosten van Hondje over de verschillende categorieën. Ook die is nauwelijks verschoven ten opzichte van vorig jaar. Ons Hondje is dus best een constante factor in onze financiën.

Nog steeds een duur Hondje, en nog steeds zouden we hem voor geen goud willen missen. We hopen dat hij nog heel langs bij ons mag blijven.

Ben jij ook zo dol op jouw huisdier?

Duurste Hondje van de wereld?

Niet zo heel lang geleden schreef ik een update over de kosten van ons Hondje. Blijkbaar heeft hij dat gelezen, en zinde hij op wraak omdat wij zo weinig aan hem uitgeven….

De afgelopen maand heeft hij ons dan ook behoorlijk op kosten gejaagd. En ons behoorlijk laten schrikken, want het scheelde maar een haartje of we waren ons Hondje kwijt geweest.

Ruim € 1.300 in iets meer dan een maand. Vooral aan medische kosten. Je weet dat dit kan gebeuren met een huisdier, zeker als het beestje wat ouder wordt. Ons Hondje is inmiddels 12,5 jaar. En we houden heel veel van hem, dus ik heb het er graag voor over om hem nog langer bij ons te houden. Maar mijn achterstand op de spaardoelstelling zal ik wel niet meer inhalen dit jaar. En de gemiddelde maandelijkse kosten van ons Hondje stijgen van € 352 naar € 380, de dierenarts heeft nu een iets groter aandeel in de totale kosten….

Wat is er gebeurd?

Het begon op een zaterdagochtend. Hondje wilde absoluut niet opstaan en had ook geen zin in de ochtendwandeling. Eén plasje maar. Verder stond hij bibberend naast me. Nou doet hij wel vaker gek als hij iets verkeerds gegeten heeft. Maar het werd erger gedurende de dag. ‘s Middags droeg ik hem naar het uitlaatgebied, 50 meter van onze voordeur. Bibberend stond hij om zich heen te kijken, een zielig hoopje ellende. Ook zondag werd het niet beter. Integendeel. We overwogen om de weekenddienst van onze dierenarts te bellen, maar ‘s middags leek hij wat op te knappen. De tweede nacht bracht geen verdere verbetering. Dus op maandagochtend belden we de dierenarts, waar we snel terecht konden.

De dierenarts gaf ons Hondje een antibiotica-injectie en deed een algemene controle. Ons Hondje is al wat ouder, en uit eerdere controles weten we dat hij een hartruisje heeft. We zijn dus snel doorverwezen naar het dierenziekenhuis. Daar kreeg ons Hondje een hartecho. Dat is iets wat zowel Vriendin als ik nog nooit gehad hebben, maar Hondje dus inmiddels wel. Gelukkig bleek uit de echo dat zijn hart geen problemen geeft. Dat is fijn nieuws, maar daarmee wisten we nog niet wat de oorzaak van de symptomen van Hondje was. Dinsdag ging het ook nog niet beter. ‘s Middags gingen we terug naar de dierenarts en werd er bloed afgenomen. Maar alle waarden waren normaal. We kregen een kuurtje met ontstekingsremmers mee. We kregen ook het verzoek om de dag erna op drie tijdstippen urine op te vangen en de samples te komen brengen voor onderzoek. Het werd weer een slapeloze nacht. Hondje was rusteloos en wij waren bezorgd.

Woensdagochtend om 06.30 uur liep ik met Hondje en een soeplepel buiten. Zodra hij zijn poot optilde stak ik de soeplepel eronder om de urine op te vangen. Met een pipet nam ik een sample. Later op de ochtend en in de loop van de middag deden we dat nog een keer, en daarna bracht ik de samples naar de dierenarts. Eind van de middag kregen we een telefoontje. Ook zijn nierwaarden waren fantastisch voor een hondje van deze leeftijd. Dat was fijn nieuws, maar daarmee wisten we nog steeds niet wat de oorzaak van de symptomen van Hondje was. We gingen dus gewoon door met het kuurtje dat we de dag ervoor gekregen hadden.

Donderdag verliep rustig. Het ging bij vlagen iets beter, maar echt zichzelf was hij niet. En vrijdagochtend was het weer slechter. Telefonisch overlegden we met de dierenarts. We gingen naar het dierenziekenhuis voor een echo van de buikholte. En vreesden ondertussen voor het ergste, want ons Hondje was inmiddels een lusteloos hoopje ellende. De buikecho leverde gelukkig wel iets op. Zijn alvleesklier was duidelijk opgezet. Er werd gelukkig geen tumor gezien, want dat was waar we bezorgd over waren. Een gericht bloedonderzoek bevestigde vervolgens dat de alvleesklier ontstoken was. Hondje kreeg een morfine-injectie en een injectie met middelen tegen de misselijkheid. En gewapend met een stapel medicijnen, dieetvoer en ons Hondje mochten wij weer naar huis.

Enkele uren later thuis stortte Hondje volledig in. Wankelend stond hij te bibberen op zijn pootjes en te piepen. Even later lag hij doodstil op mijn schoot. Daar, op dat moment, was ik bang dat we hem zouden verliezen. Een telefoontje met het dierenziekenhuis bracht geruststelling. Hondje was zo stoned als een garnaal door de morfine. Niet alle honden reageerden zo heftig, maar hij had duidelijk een ‘slechte trip’. En dat kon nog wel even duren….

We hadden eindelijk weer een redelijke nacht. Dat zal van de uitputting geweest zijn. En de volgende ochtend rond 06.30 uur werden we gewekt door een Hondje dat met veel kabaal van het bed sprong om uitgebreid te gaan drinken. Bij de wandeling daarna had hij zelfs alweer een beetje praatjes, liep hij vooruit en nam hij uitgebreid de tijd om te snuffelen en te plassen. Eten wilde hij nog nauwelijks en het toedienen van de medicijnen was een drama. En hij was rusteloos. Stukjes kip en andere snacks waar pilletjes in verstopt waren herkende hij feilloos en legde hij naast zich neer. Dat bleef eigenlijk het hele weekend zo en ook op maandag werd het niet beter.

En ondertussen werd ons Hondje incontinent. Als we ‘m niet elke drie uur uitlieten gebeurden er ongelukjes. Hij dronk ook veel, veel meer dan normaal. Dus belde ik dinsdagochtend de dierenarts maar weer op. En liep weer met een soeplepel naast het Hondje om een nieuw urinesample op te vangen. Nog een onderzoek, en het bleek dat Hondje nog weer een nieuwe infectie had opgelopen, vermoedelijk een blaasontsteking. Waarschijnlijk omdat na anderhalve week ziek zijn z’n weerstand erg verzwakt was. Dus liep ik even later met een antibioticakuur voor een week de praktijk weer uit. De dierenarts verzekerde mij dat deze pilletjes naar lever smaken. Ik heb haar niet gevraagd of ze dat zelf voorgeproefd heeft…

Het hielp gelukkig wel. We verpulverden de tabletjes, mengden het met wat water en strooiden het over de gekookte kipfilet waar we hem nog steeds mee verwenden, en die hij (met de medicijnen) gulzig opat. De incontinentie verdween. En langzaam kreeg hij zijn levenslust en energie weer terug. Hij is er nog.

Bij ons overheerst de opluchting dat we ons Hondje nog wat langer bij ons kunnen houden. We zijn blij dat onze financiën op orde zijn en dat we ons deze medische kosten kunnen veroorloven. En ook dat we ’s nachts weer gewoon door kunnen slapen. Hij moet wel de rest van z’n leven op dieet, dus de eerste zak met dieetbrokken zit ook al in dit kostenoverzicht.

Hoe gaat het met jouw huisdier?