Kluizenaarsleven

Donderdag 12 maart 2020 was het. Ik zat met mijn managementteam bij elkaar, we hadden het over corona. Die middag had het kabinet nieuwe maatregelen aangekondigd. Mensen werden opgeroepen sociale contacten zoveel mogelijk te mijden. En het dringende advies was thuiswerken. We wisten nog betrekkelijk weinig van deze ziekte en de effecten. Onzekerheid troef dus.

Ik herinner me dat ik tegen mijn managers zei dat ik er op rekende dat we een aantal weken niet op kantoor zouden kunnen werken. Enkele collega’s keken me geschokt aan. We spraken af dat iedereen in zijn / haar team al het noodzakelijke zou regelen om de werkprocessen vanuit huis door te laten lopen. We planden voorlopig een dagelijks ochtendoverleg om knelpunten te signaleren en snel op te kunnen lossen. ‘Komt goed’ zei ik nog. Daarna liep ik een rondje over de etage, waar de meeste medewerkers rustig aan het werk waren.

Ik heb de meeste medewerkers nooit meer ‘in het echt’ gezien. Vanaf maandag 16 maart 2020 werd er volledig thuis gewerkt. Drie maanden later begon ik zelf aan een nieuwe baan bij een ander ministerie. Vanuit mijn werkkamer thuis, waar ik sinds medio maart gezeten had. Waar ik tot op de dag van vandaag zit. Gewoon op vrijdag uitloggen bij mijn oude baan, en op maandag met een nieuwe gebruikersnaam en wachtwoord inloggen bij de andere baan. Gaan videovergaderen met andere mensen over andere onderwerpen. Mensen die ik vrijwel elke werkdag per video zie en spreek, maar ook nog maar een handvol keren in het echt gezien heb. Terwijl ik er nu toch ook al 1 jaar en 8 maanden werk.

Kleine wereld

De wereld werd een stuk kleiner. Geldnerd, Vriendin en Hondje in ons eigen (gelukkig ruime) huis. Hondje ging en gaat nog elke werkdag met de uitlaatservice op pad. Hij ziet meer van de omgeving dan wij. Hij is er aan gewend dat we elke dag thuis zijn. Dat hij bijna nooit meer alleen hoeft te zijn. We merken het aan zijn reactie als we wel een keer weg zijn, Verlatingsangst. Dat wordt nog wat als we ooit weer hele dagen naar kantoor gaan.

Geldnerd en Vriendin zijn brave ambtenaren. Als de overheid ons iets adviseert, dan houden we ons er aan. Ik begon me dus al snel te ergeren aan mensen die dat niet deden. We kropen lekker weg in onze eigen cocon. Een leven van rust en regelmaat. De boodschappen kwamen binnen, het tekort aan toiletpapier was gelukkig opgelost voordat wij aan het laatste pak in onze voorraad begonnen. Is mijn hamstergedrag toch nog ergens goed voor geweest. In die periodes dat de versoepelingen het toelieten gingen we graag naar onze favoriete restaurantjes. Spraken we af met mensen. Ging ik nog eens naar de kroeg. Maar als dat er niet was, was die eigen cocon toch wel heel comfortabel.

Ik ben een Kluizenaar

Van Dale definieert een klui·ze·naar (de; m,v; meervoud: kluizenaars, kluizenaren) als iemand die afgezonderd of eenzelvig leeft. De term heeft een religieuze oorsprong maar wordt volgens Wikipedia ook wel gebruikt voor een persoon die doelbewust afstand neemt van zijn omgeving en de maatschappij. Als ik naar mijzelf kijk op dit moment, dan kom ik een heel eind in die richting.

Ik geniet van rust, ruimte en stilte. Ook tijdens vakanties doe je mij meer plezier met een wandeling door de natuur dan met een trip naar een drukke stad. Op social media moet je mij met een zaklampje zoeken . Ik heb een voorkeur voor een goed individueel gesprek boven samenzijn in grote groepen.

Begrijp me niet verkeerd. Ik kan ook genieten van de geneugten van de moderne samenleving. Pluk de vruchten van de medische wetenschap. Laat graag aankopen bezorgen. Vind het fijn om af en toe mijn collega’s in het echt te zien. Maar enige afstand van de omgeving en de maatschappij is toch ook wel heel erg comfortabel. Dus ben ik aan het nadenken hoe ik weer een beetje uit mijn cocon kan kruipen nu de maatregelen verder versoepelen en we vaker terug gaan naar kantoor. Of ik dat nog wel wil, bijvoorbeeld?

Terug naar kantoor

Voor mij komt er gelukkig geen minimum-verplichting van tijd om op kantoor door te brengen. Dat lijkt mij ook iets iets voor ouderwetse organisaties met dinosaurusmanagers… In mijn werkomgeving zie ik veel directeuren wel verordonneren dat hun mensen volledig terug moeten naar kantoor zodat de managers (m/v) hun bevelen weer ouderwets over de gang kunnen schreeuwen. Bij ons is er gelukkig veel ruimte voor managers en afdelingen om dit zelf in te richten. Ik ga met mijn afdeling terug naar het regime “afdelings- en clusteroverleggen doen we digitaal (tenzij er een bijzondere aanleiding is), daarbuiten is iedereen vrij om af te spreken op de manier waar ‘ie zich het beste bij voelt, en minimaal een keer in de maand lunchen we samen op een externe locatie met daarna gezamenlijke activiteit en borrel en dat allemaal op kosten van jullie, de belastingbetaler, dank alvast“. In de praktijk gaat dat betekenen dat ik een of twee keer per week even naar kantoor of elders ga. Dat lijkt me voorlopig OK.

Tenslotte

Het was Vriendin die mij aanzette tot deze reflectie, dank daarvoor! Onderdeel van mijn zoektocht naar een gezonder leven. Ik ben benieuwd waar dit mij gaat brengen.

Ben jij ook een kluizenaar?