Lang geleden schreef ik over mijn stapjes op weg naar gezonder leven. Vrij snel daarna kwam ‘Excuus Guus’ Chris met een update over zijn worstelingen met gezond leven. Zijn blog las ik op dat moment met zeer gemengde gevoelens. Want hetzelfde gebeurde bij mij. Ik had (bewust) de publicatie van mijn eerdere blog al een paar weken uitgesteld. Want ik wilde er wel ‘zeker’ van zijn dat ik het volhield. ‘Gezonder leven’ is toch net zoiets als stoppen met roken, dat heb ik wel 20 keer gedaan (stoppen met roken overigens een jaar of 7 geleden echt definitief). En toch gebeurde het mij ook, ’s ochtends een paar dagen na de publicatie van mijn Healthnerd blog. Tijdens het hardlopen blokkeerde ik gewoon. Spieren verzuurd, de muziek van mijn playlist beu, alle seinen op rood. Ik ben gestopt, heb me omgedraaid en ben naar huis gewandeld.

En waar Chris de draad nog weer oppakte met zijn 30-30-30 challenge en inmiddels als een afgetrainde jonge god door het leven dartelt, ging het bij Geldnerd juist de andere kant op. 1 januari van dit jaar nam ik mij opnieuw voor om dit jaar toch echt 5 kilo af te vallen. En dat gaat prima, ik heb op het moment dat ik dit schrijf nog een kilo of 7 te gaan…

De pieken werden dus gewichtspieken. En de dalen werden conditiedalen. Maar het voelde niet goed. Op het wekelijkse weegmoment maakte mijn grafiek regelmatig een ‘knikje’ omhoog. De dalende lijn werd een licht stijgende lijn, en de doellijn qua gewicht werd in opwaartse zin doorbroken. Normaliter op de beurs meestal een goed teken. Maar zeker geen goed teken als het over je eigen gewicht gaat.

Tsja… Wat doe je dan?

Niets. Helemaal niets.

Dat is wat ik in eerste instantie gedaan heb. Ja, me ergeren. Aan mezelf. En me stilhouden als het ergens over conditie of gezond leven ging. Dat is nog best wel vaak, als je erop let. En constateren dat de drempel steeds hoger wordt, en dat ik het nu een aantal keren op eigen kracht geprobeerd heb en dat het niet lukt om vol te houden. Iets met wilskracht die ontbreekt en zo.

Maar nu gaat er eindelijk wat gebeuren. Hoe komt dat zo? Nou, ik had onlangs een meerdaagse sessie in het kader van een opleiding die ik volg. En in deze module zat ook een clinic met een voormalig topsporter. Dat soort dingen zijn nogal populair bij managementopleidingen… Na een uurtje was ik helemaal uitgeteld. Gevloerd. Eigenlijk na een kwartiertje al. Maar ik vond het wel heel leuk! Dus toen ik na die opleiding thuiskwam, heb ik een Stap gezet. Met een hoofdletter S, ja. Ik heb een intake ingepland met een personal trainer. Idealer dan dit wordt het niet, want hun trainingscentrum zit minder dan 150 meter van mijn huis, aan dezelfde straat. En ze hebben hele ruime openingstijden. Mijn intakegesprek was om 07:00 uur ’s ochtends. Dat was prettig.

Deze week had ik een eerste ‘echte’ sessie, een ‘nulmeting’. Dat was ook ongeveer het niveau waarop mijn conditie zich bevindt. Dat was wel even een heel confronterend moment. Ik wist het eigenlijk wel, maar als je dan de cijfertjes bij elkaar ziet is het toch pijnlijk. Waar ik ieder detail van mijn financiële leven bijhoud in spreadsheets, is dit een categorie cijfers waarover ik echt mijn kop in het zand gestoken heb.

Ik realiseerde mij overigens dat ik in mijn administratie geen grootboekrekening heb voor sporten en gezond leven. Die heb ik nu wel aangemaakt. Voor mij toch een beetje de ultieme vorm van commitment. Als het in de administratie bestaat, bestaat het in mijn leven.

Dus. Ik heb nu een strak programma. Met doelstellingen. En een personal trainer. En een afspraak met een diëtist. Mijn doel is vooral om een verandering van levensstijl te bereiken. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Ik zal jullie op de hoogte houden. Denk ik…

Hoe is het met jouw gezonde levensstijl?