Het was geen fijne week op de beurs, die afgelopen week. Uiteindelijk eindigde mijn portefeuille 4,5% lager. In absolute termen: 1 maandsalaris. In de Slack-groep FIRE NL, kanaal #aandelen, begon het te zoemen.
Ik herken het gevoel. Natuurlijk ben ik ook niet blij met deze daling. Ik heb liever dat de beurs door blijft stijgen. Maar je weet dat dat niet altijd gebeurt. We zijn allemaal een beetje zenuwachtig, nu de stijgende markt al zo lang duurt. De meesten hebben de sterke daling van de beurs in 2008/2009 niet meegemaakt als actieve belegger, laat staan de dot-com crash in 2000/2001. En voor de meesten van ons staat er veel op het spel. Je kunt zomaar een paar jaar achterop raken op de weg naar je droom, de financiële onafhankelijkheid. Als je veel inlegt, dan staat er ook veel.
Het bewijst voor mij maar weer eens dat de aandelenmarkt niks met ratio te maken heeft, maar alles met emoties. En ook de schijnratio van geld en cijfertjes bestaat niet, het is emotie. Want wat is er nou helemaal gebeurd? Voor de meesten van ons is een stukje papieren waarde verdampt. En eigenlijk ook weer niets. Je bent immers niks kwijt totdat je jouw portefeuille verkoopt, Tom haalde deze bekende uitspraak afgelopen week ook aan in de Slack-groep. Balen als je nu moest verkopen, maar niks aan de hand als je jouw portefeuille gewoon vast kunt houden en nog een jarenlange (of decennia-lange) beleggingshorizon hebt. Een driejaars grafiek van de S&P500 index geeft ook voor mij wel weer een beetje perspectief over de gebeurtenissen van afgelopen week.
De beurs stijgt al min of meer sinds maart 2009. Ik reken met mijn eigen portefeuille sinds 1 januari 2013, toen ik na mijn echtscheiding ‘voor mezelf’ begon. Regelmatig vergelijk ik de optelsom van al mijn inleg met de huidige waarde van mijn portefeuille. En dan zie ik dat de aandelenmarkt ruim 35% mag dalen. Als dat zou gebeuren, dan zou ik nog steeds al mijn inleg over hebben.
Dat stelt me gerust, maar het is natuurlijk niet wat ik wil. Elke top in mijn portefeuille is de nieuwe norm. En vanaf die nieuwe top wil ik toch steeds weer hoger. Hebzucht, ook een zeer menselijke emotie.
Ook spreiden is een mechanisme om deze emotionele oprispingen te dempen. Dat doen wij ook. Elke maand zet ik de helft van mijn maandsalaris in voor mijn langere-termijn doelen. Een kwart maandsalaris naar de beleggingen, een kwart maandsalaris voor het (extra) aflossen van onze hypotheek. Die laatste levert elke maand lagere maandlasten op, ongeacht wat de aandelenmarkten doen. Ik maak dus altijd wel ergens ‘winst’. Ik weet het, het is allemaal jezelf voor de gek houden, maar psychologisch is het ook voor mij belangrijk.
Ik weet ook nog niet of ik stil kan blijven zitten wanneer de markt ooit weer 30 of 40 procent naar beneden gaat. Maar ik wil gewoon doorgaan. Ook omdat vorige crises, en mijn (terugkijkend) niet-optimaal (zeg maar: zwaar nadelig voor mijzelf) handelen daarin mij geleerd hebben dat dit voor de langere termijn de beste strategie is.
Hoe heb jij de afgelopen week op de beurs beleefd?
