Februari. Normaliter maken we dan al ruimschoots vakantieplannen. Zien we onszelf met een glaasje wijn en een kaasje op een terras bij een huisje in Frankrijk zitten. Een prima manier om de donkere maanden januari en februari door te komen. Zelfs vorig jaar deden we dat nog, plannen maken. Totdat een viruspandemie roet in het eten gooide. Een pandemie waarvan we een aantal maanden dachten dat het hier niet zo’n vaart zou lopen. Wij eten immers geen broodjes vleermuis. In elk geval niet dat we weten…
Maar het liep anders. Ik weet nog dat ik op een vrijdag in maart 2020 overleg had met mijn teamleiders, en voorzichtig tegen ze zei dat we elkaar waarschijnlijk een paar weken niet op kantoor zouden kunnen treffen. Terugkijkend was dat de laatste keer dat we als managementteam bij elkaar zijn geweest. Vanaf maandag 16 maart werkten we volledig thuis, en medio juni stapte ik zelfs over naar een nieuwe baan op een ander ministerie. We hebben nog net begin juni samen een afscheidsborrel kunnen drinken, met z’n zevenen. De horeca was toen net weer open. Ook dat lijkt nu een andere tijd in een parallel universum.
Sinds medio juni werk ik voor een ministerie waar ik in totaal nog maar een handvol keren fysiek geweest ben, de laatste keer in september. Met een hele mooie groep mensen, waarvan ik de meesten nog maar één of twee keer in levende lijve gezien heb. Maar we vergaderen, schrijven samen mooie nota’s, en hebben mooie en diepgaande gesprekken over hoe we Nederland door ons beleid mooier en beter kunnen maken en hoe we problemen op kunnen lossen. Dat loopt gewoon door.
En om ons heen draait de wereld ook door. Sommige mensen hebben veel last van de coronacrisis. Verliezen dierbaren. Verliezen hun werk. Zitten thuis. Anderen gaan door alsof er niks aan de hand is. Sommigen blijven ontkennen, corona is een verzinsel of een virus van de overheid om ons allemaal een 5G-chip in te spuiten. Het netto effect van ons gezamenlijk gedrag is dat we nog steeds in een lockdown zitten. Dat er volgens de deskundigen een derde golf aan komt. En dan bedoel ik de deskundigen die er wel voor doorgeleerd hebben, niet de deskundigen uit de 17 miljoen bondscoaches langs de lijn. Die van mij eigenlijk gewoon eens hun mond mogen houden. Ik geloof in kennis en vakmanschap die dieper gaat dan Twitter en andere bedenkelijke bronnen, en over langere tijd is opgebouwd dan een avondje Googelen… Doe je eigen onderzoek. Een jaar of 5 à 10. Dan mag je meepraten.
Ja, ik snap meestal ook niet waarom het vaccineren zo lang duurt. En waarom de testcapaciteit zo langzaam werd opgebouwd. Mijn collega’s van dat ministerie werken er heel hard aan, dat zie ik wel. En het feit dat we heel lang geleden hebben besloten om het Nederlandse zorgsysteem ‘efficiënt’ in te richten zal er ook wel mee te maken hebben. ‘Efficiënt’ betekent namelijk ook ‘zonder buffers’. Zonder fatsoenlijke reservecapaciteit om dat ene ‘black swan event‘ op te vangen. Dat was destijds vast een goed idee om te kunnen bezuinigen.
Afgelopen jaar was ik ook regelmatig verdrietig, bang en boos. Verdrietig en bang om wat ik zag gebeuren om me heen. Leeggehamsterde supermarkten. Een virus waarvan we niet wisten wat het zou doen. Mensen om me heen die in zorgen zaten om hun dierbaren, of verdriet hadden bij overlijden, of niet naar een begrafenis konden, of een kwetsbare gezondheid hebben en al bijna een jaar thuis zitten. Ik was verdrietig voor de collega’s die moeite hadden om alle ballen in de lucht te houden, het werk en de kinderen en de zorg voor dierbaren. Ik was boos op mensen die zich niet aan de maatregelen hielden en houden, die een avondklok aangrijpen als reden om te demonstreren plunderen. Soms als ik boos ben wil ik dat soort mensen in elkaar slaan, of hoop ik dat de ME er extra hard op mept. Maar zo wil ik me helemaal niet voelen. Ik heb dan soms echt even een hekel aan mezelf.
Net als veel mensen worstel ik met het gebrek aan perspectief. Kunnen we wel weer eens naar buiten? Naar een restaurant? Met een groep vrienden een biertje doen op een terras? Een feestje vieren? Een begrafenis bijwonen? Op vakantie? Luxeprobleem. Afgelopen jaren gingen wij in september, toen iedereen weer terug was. Op de tweede dag van onze vakantie zette Frankrijk de regio waar wij verbleven op rood. We zijn in de auto gestapt en naar huis gereden. In het najaar zijn we nog een weekendje weg geweest in eigen land. We hebben een heerlijk huis, maar snakken ook wel eens naar een ander uitzicht dan onze werkplek.
Tegelijkertijd hebben we veel om blij mee te zijn. We hebben inkomenszekerheid. Elke maand op de 24e wordt het salaris gestort. We hebben zinvol en interessant werk. Dat loopt allemaal gewoon door. Eigenlijk bevalt dat thuiswerken me ook wel goed. Het scheelt reistijd, het is makkelijker om alles digitaal te doen, het is eigenlijk best efficiënt. Ik ben blij als ik collega’s kan helpen die even worstelen met al het gedoe en de combinatie werk en kinderen thuis. Maar soms wil ik wel weer eens over een kantoorgang wandelen en even bij een collega binnen kunnen lopen. De koffie is tegenwoordig thuis wel een stuk beter dan op kantoor.
Ook mijn financiële systeem loopt gewoon door. De aflossingen, de beleggingen. Zelfs de beurs blijft maar stijgen. Een enorme bubbel, maar je hoort mij niet klagen. Dat komt wel weer als de bubbel in elkaar klapt.
Terug naar kantoor? Ik reken tot in het najaar nergens op. Pas als we een overgrote meerderheid van de bevolking gevaccineerd hebben kunnen wij Haagse ambtenaren terug naar de legbatterijen kantoorkolossen rondom station Den Haag Centraal. Op vakantie? Ik hoop het. Een beetje perspectief op een einde van de tunnel? Dat zou fijn zijn.
Zo. Van me af geschreven. En hierna gaan we gewoon weer over financieel bewust leven schrijven.
Ben jij er ook wel eens klaar mee?
Dag Geldnerd,
wat een fijn stuk om te lezen. Je verwoord precies hoe ik me wel eens voel en hoe ik naar alles kijk.
Dank!
Ik herken me in alles wat je schrijft.
Mooi verwoord. Ik weet niet meer zo goed wat ik voel over de pandemie en alles wat er gebeurt. Het voorheen lijkt zo ver weg en er is in de tussentijd zoveel veranderd. Soms voelt zoveel thuis zijn als een fijne, warme deken van veiligheid tegen een grote boze buitenwereld. Soms denk ik dat ik gek word (of al ben). Wat meer zekerheid en perspectief zijn hoe dan ook welkom.
Ja! Ik heb nog enorm veel om dankbaar voor te zijn, maar het gebrek aan uitzicht op ‘normaal’ nekt me ook wel eens. Of dat het er continu over lijkt te moeten gaan. Het onbegrip van alle kanten, voor zo’n beetje elke mening of anders wel het gebrek aan een mening. Maar: zo vaak als het lukt trek ik mezelf gewoon aan m’n veters omhoog, tot de volgende keer 😉
Als je naar de geschiedenis kijkt, is altijd alles gewoon weer voorbij gegaan en hernam het leven zich ook altijd weer. Meestal leefden de mensen tijdens gewoon door met de beperkingen die ze dan hadden.
Natuurlijk willen we weer kunnen doen wat we altijd deden. We zullen gewoon moeten afwachten.
Ikzelf denk dat er weer een tijdperk voorbij is. Dat ons verwende, luxe leventje voorbij is. Het heeft ook niet echt lang geduurd deze luxe. 25 jaar? Met 25 jaar opbouw ervoor?
Steeds is er weer iets, oorlog, ziekte of natuurrampen die maken dat de mensheid door elkaar geschud wordt. Dat je praat over voor de ramp of na de ramp omdat je vreselijke dingen meemaakte. Soms is een ramp ook heel persoonlijk omdat je door een ongeluk of ziekte je kind of je geliefde verliest of je hebben en houden door een brand bijvoorbeeld.
Persoonlijk ben ik blij dat we nu nog niemand verloren al komt het soms behoorlijk dichtbij.
We zullen het moeten uitzitten maar ondertussen ook moeten gaan f leren omdenken. Het leven is al veranderd, nu wij nog. Klaar met Corona zal nooit gebeuren. Misschien komt er een dag dat je het achter je kunt laten.
Laten we eerlijk zijn: een mens went overal weer aan. Toen ik jong was gaf je bij begroeting een onbekende een hand en familie bijvoorbeeld , ook al had je ze even niet gezien, zei je gewoon gedag. Toen kwam in de jaren 80 de kussen en omhelzingen in de mode. Van de Russen afgekeken?
En nu doen we dat alweer een jaar niet meer.
Nog even en we zijn het ook mooi weer afgeleerd.
We leven bij de waan van de dag en vergis je niet in de hoeveelheid nieuws maar vooral meningen die elke dag op ons afkomen en die je toch vormen.
Gewoon buiten kaders leren denken en verzin voor je persoonlijke leven dingen die wel kunnen mogen.
Laat je niet gek of depressief praten.
Maar verder ben ik het helemaal met je eens.
Wel heb ik het te doen met de slachtoffers. Zowel de mensen die dierbaren verloren als alle mensen die hun werk en bedrijf kwijtraakten of nauwelijks nog het hoofd boven water houden.
Er rest ons niets anders dan doorgaan of weer opnieuw te beginnen.
Hou je taai allemaal
Wat een fijn blog om de maandag mee te beginnen, Geldnerd! Ben er eigenlijk ook best wel klaar mee nu. Maar ja, daar schieten we niets mee op :-). Dit soort blogs helpen me. Ik ga/wil/moet het bloggen de komende tijd ook weer wat oppakken. Een fijne hobby biedt een goede afleiding! 🙂
Mooi stuk, Geldnerd. Heel herkenbaar inderdaad…
Mooi gezegd Geldnerd en in alles heel herkenbaar.
Vooral met het geroeptoeter van zovele mensen heb ik moeite en ik word heel verdrietig van het niet meer kunnen of willen indenken in een ander.
Ik trek me steeds meer terug van nieuws en ‘sociale’ media. Dat voelt al veel beter.
Na heel lang positief (en hier en daar naief) te zijn geweest, begint het gemis aan perspectief mij ook op te breken. Waar ik in het begin in de overlevingsmodus schoot, omdat het iets tijdelijks was dat alleen maar overbrugd hoefde te worden. Is de rek uit de overlevingsmodus er ook een beetje uit. Tijd om dus over te gaan naar een manier van omgaan die langer houdbaar is. Af en toe stoom afblazen hoort daarbij. Heerlijk om je blog te lezen.
Mooi en voor mij heel herkenbaar verwoord.
17 miljoen mensen evenzoveel meningen lijkt het wel.
Het leven in een informatie maatschappij heeft voordelen maar soms ook flink wat nadelen.
Voor mij de grote vraag hoe de lockdown het predicaat wetenschappelijk heeft gekregen. Voor de Corona crisis lagen de scenario’s voor verschillende infectie epidemieën al klaar. Hierbij werd niet in een lockdown voorzien.
Eind maart vorig jaar gooiden beleidsmakers de over decennia zorgvuldig opgestelde scenario’s in de prullenbak en riepen een landelijke lockdown uit.
De standaard scenario’s voorzagen er wel in om kwetsbare groepen af te zonderen. Dit hebben wij dan vreemd genoeg niet gedaan. Verpleegsters bleven gewoon van en naar het verzorgingstehuis reizen, en zich mengen in de rest van de samenleving.
Zoooo herkenbaar. Nog even volhouden en genieten van wat wel kan, lukt nog steeds aardig. Nieuwe hobby’s oppakken. En heeel veel tijd aan je financiën kunnen besteden en bedenken wat je met je surplus van niet-geconsumeerd horeca vertier gaat doen.
Herkenbaar inderdaad. Ik snak naar wat meer balans tussen thuis en op kantoor werken. Overigens is mijn visie op thuiswerken wel echt veranderd. Daar waar ik voorheen het voornamelijk als belemmering in de samenwerking zag ervaar ik het nu anders en zou ik best de helft van mijn tijd thuis willen werken. Maar de andere helft dan toch wel heel graag op kantoor!
Wat een fijn en herkenbaar blog, goed geschreven!