Marie Kondo noemt het de moeilijkste categorie om op te ruimen. Memorabilia. Voorwerpen uit ons verleden die herinneren aan een persoon, een bezigheid of een periode. En het klopt voor mij ook wel. Gelukkig heb ik al een paar keer in mijn leven drastisch opgeruimd. Zo resteren van de lagere-schoolperiode alleen nog wat klassenfoto’s en de rapporten, die heeft mijn moeder zorgvuldig voor mij bewaard. En ik heb helemaal niets meer van mijn middelbare-schoolperiode, behalve mijn diploma (redelijk essentieel!) en een enkele klassenfoto. Daarnaast nog twee foto-albums (vooral over mijn jeugd), en een Ikea-doosje met andere meuk. Alles bij elkaar minder dan een verhuisdoos, en dat is wel goed zo. Ik ben klaar met minimaliseren in deze categorie.

Het moge duidelijk zijn, Geldnerd is niet zo gehecht aan memorabilia. Dat schreef ik al eerder. Plichtsgetrouw heb ik alles lang bewaard, maar op een gegeven moment constateer ik dat ik er nooit meer naar kijk. Ik kijk liever vooruit. Dus gaande de reis is er bij allerlei verhuizingen van alles gesneuveld. Geen idee meer wat allemaal, en ik mis het dus ook niet. Hier in huis vind je er ook weinig. Vriendin heeft eerder dit jaar een mooi plankje in onze slaapkamer gemonteerd met daarop een aantal ingelijste zwart-wit afdrukken van foto’s van ons, inclusief Hondje. Dat vind ik wel heel mooi, ik merk dat ik er vrij regelmatig even bij stilsta. Maar verder geen familiefoto’s op het dressoir (dat hebben we ook niet) en geen portretten van roemruchte voorouders in het trappenhuis.

Voor mij zijn er drie categorieën memorabilia.

De eerste en belangrijkste voor mij persoonlijk is muziek. Ik kan een nummer horen en direct terugdenken aan een periode, gebeurtenissen en mensen. Echte memorabilia dus. Ik heb in mijn leven een hele platencollectie gehad, stapels CD’s, die daarna grotendeels gedigitaliseerd. Sinds vorig jaar is die rol hier in huis overgenomen door Sonos en Spotify. Ik hoef de muziek niet te bezitten om wel toegang te hebben tot de herinneringen.

Op de tweede plaats: foto’s. Maar dat is een categorie waar ik echt een haat-liefde verhouding mee heb. Er is een hele periode in mijn leven waarin ik liefst niet gefotografeerd werd, en nog steeds vermijd ik het als ik de kans krijg. Ik ben gelukkig van ver voor de tijd van de digitale camera’s en de smartphones. In die tijd ging er een fotorolletje van 24 in een simpele camera, en als dat vol was bracht je het naar een winkel. Die stuurden het op en na een week kon je de afdrukken ophalen. En dan moest je maar afwachten wat er gelukt was. Dat heeft er in elk geval voor gezorgd dat er van de eerste 35 jaar van mijn leven een beperkte set foto’s is. De afgelopen week heb ik met mijn nieuwe telefoon en een speciale app de voor mij meest waardevolle gescand. Verder bewaar ik dus twee foto-albums. Maar de rest is weg. De foto’s bestaan nog op mijn (dubbel uitgevoerde) server, en op de (eveneens dubbel uitgevoerde) backup-server op een andere locatie. Als er met beide iets gebeurt ben ik alles kwijt, maar dat is dan maar zo. De fysieke afstand tussen beide servers is zo groot dat die kans erg klein is. Je foto’s ben je ook kwijt als je huis afbrandt. En de foto’s staan wel op de server, maar ik kan niet echt zeggen dat ik er vaak naar kijk.

De laatste categorie zijn objecten. Objecten waar je herinneringen aan hebt. Die heb ik heel erg weinig. Nog een handvol brieven en kaarten die erg waardevol voor me zijn, en een paar kleine andere dingen. De belangrijkste is mijn (gerestaureerde) teddybeer, die inmiddels een mooi eigen glazen vitrinekastje heeft en hier op mij neerkijkt terwijl ik dit blogje typ.

Bewaar jij veel memorabilia? En kijk jij nog vaak naar oude foto’s?

(En ja, er staat een originele babyfoto van Geldnerd bij dit stukje)