Donderdag 12 maart 2020 was het. Ik zat met mijn managementteam bij elkaar, we hadden het over corona. Die middag had het kabinet nieuwe maatregelen aangekondigd. Mensen werden opgeroepen sociale contacten zoveel mogelijk te mijden. En het dringende advies was thuiswerken. We wisten nog betrekkelijk weinig van deze ziekte en de effecten. Onzekerheid troef dus.
Ik herinner me dat ik tegen mijn managers zei dat ik er op rekende dat we een aantal weken niet op kantoor zouden kunnen werken. Enkele collega’s keken me geschokt aan. We spraken af dat iedereen in zijn / haar team al het noodzakelijke zou regelen om de werkprocessen vanuit huis door te laten lopen. We planden voorlopig een dagelijks ochtendoverleg om knelpunten te signaleren en snel op te kunnen lossen. ‘Komt goed’ zei ik nog. Daarna liep ik een rondje over de etage, waar de meeste medewerkers rustig aan het werk waren.
Ik heb de meeste medewerkers nooit meer ‘in het echt’ gezien. Vanaf maandag 16 maart 2020 werd er volledig thuis gewerkt. Drie maanden later begon ik zelf aan een nieuwe baan bij een ander ministerie. Vanuit mijn werkkamer thuis, waar ik sinds medio maart gezeten had. Waar ik tot op de dag van vandaag zit. Gewoon op vrijdag uitloggen bij mijn oude baan, en op maandag met een nieuwe gebruikersnaam en wachtwoord inloggen bij de andere baan. Gaan videovergaderen met andere mensen over andere onderwerpen. Mensen die ik vrijwel elke werkdag per video zie en spreek, maar ook nog maar een handvol keren in het echt gezien heb. Terwijl ik er nu toch ook al 1 jaar en 8 maanden werk.
Kleine wereld
De wereld werd een stuk kleiner. Geldnerd, Vriendin en Hondje in ons eigen (gelukkig ruime) huis. Hondje ging en gaat nog elke werkdag met de uitlaatservice op pad. Hij ziet meer van de omgeving dan wij. Hij is er aan gewend dat we elke dag thuis zijn. Dat hij bijna nooit meer alleen hoeft te zijn. We merken het aan zijn reactie als we wel een keer weg zijn, Verlatingsangst. Dat wordt nog wat als we ooit weer hele dagen naar kantoor gaan.
Geldnerd en Vriendin zijn brave ambtenaren. Als de overheid ons iets adviseert, dan houden we ons er aan. Ik begon me dus al snel te ergeren aan mensen die dat niet deden. We kropen lekker weg in onze eigen cocon. Een leven van rust en regelmaat. De boodschappen kwamen binnen, het tekort aan toiletpapier was gelukkig opgelost voordat wij aan het laatste pak in onze voorraad begonnen. Is mijn hamstergedrag toch nog ergens goed voor geweest. In die periodes dat de versoepelingen het toelieten gingen we graag naar onze favoriete restaurantjes. Spraken we af met mensen. Ging ik nog eens naar de kroeg. Maar als dat er niet was, was die eigen cocon toch wel heel comfortabel.
Ik ben een Kluizenaar
Van Dale definieert een klui·ze·naar (de; m,v; meervoud: kluizenaars, kluizenaren) als iemand die afgezonderd of eenzelvig leeft. De term heeft een religieuze oorsprong maar wordt volgens Wikipedia ook wel gebruikt voor een persoon die doelbewust afstand neemt van zijn omgeving en de maatschappij. Als ik naar mijzelf kijk op dit moment, dan kom ik een heel eind in die richting.
Ik geniet van rust, ruimte en stilte. Ook tijdens vakanties doe je mij meer plezier met een wandeling door de natuur dan met een trip naar een drukke stad. Op social media moet je mij met een zaklampje zoeken . Ik heb een voorkeur voor een goed individueel gesprek boven samenzijn in grote groepen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik kan ook genieten van de geneugten van de moderne samenleving. Pluk de vruchten van de medische wetenschap. Laat graag aankopen bezorgen. Vind het fijn om af en toe mijn collega’s in het echt te zien. Maar enige afstand van de omgeving en de maatschappij is toch ook wel heel erg comfortabel. Dus ben ik aan het nadenken hoe ik weer een beetje uit mijn cocon kan kruipen nu de maatregelen verder versoepelen en we vaker terug gaan naar kantoor. Of ik dat nog wel wil, bijvoorbeeld?
Terug naar kantoor
Voor mij komt er gelukkig geen minimum-verplichting van tijd om op kantoor door te brengen. Dat lijkt mij ook iets iets voor ouderwetse organisaties met dinosaurusmanagers… In mijn werkomgeving zie ik veel directeuren wel verordonneren dat hun mensen volledig terug moeten naar kantoor zodat de managers (m/v) hun bevelen weer ouderwets over de gang kunnen schreeuwen. Bij ons is er gelukkig veel ruimte voor managers en afdelingen om dit zelf in te richten. Ik ga met mijn afdeling terug naar het regime “afdelings- en clusteroverleggen doen we digitaal (tenzij er een bijzondere aanleiding is), daarbuiten is iedereen vrij om af te spreken op de manier waar ‘ie zich het beste bij voelt, en minimaal een keer in de maand lunchen we samen op een externe locatie met daarna gezamenlijke activiteit en borrel en dat allemaal op kosten van jullie, de belastingbetaler, dank alvast“. In de praktijk gaat dat betekenen dat ik een of twee keer per week even naar kantoor of elders ga. Dat lijkt me voorlopig OK.
Tenslotte
Het was Vriendin die mij aanzette tot deze reflectie, dank daarvoor! Onderdeel van mijn zoektocht naar een gezonder leven. Ik ben benieuwd waar dit mij gaat brengen.
Ben jij ook een kluizenaar?
Mijn bedrijf kwam iets sneller tot de conclusie dat er wat aan de hand was dan de overheid, dus werden wij per half februari al naar huis gedirigeerd. Ik voorspelde naar vrienden en familie toen al dat het hun ook zou overkomen maar werd hartelijk uitgelachen.
Het bedrijf is een multinational, de digitale infrastructuur was er al en is vooral geoptimaliseerd nu.
Het was en is niet ongebruikelijk dat een afdeling van 15 personen op 3continenten gestationeerd is en dat zelfs de mensen in NL niet dezelfde standplaats hebben.
Dankzij de digitale infrastructuur kun je dan toch een afdelingsgevoel hebben.
Het bedrijf zet nu in op maximaal 2 dagen per week naar kantoor. Wegens omstandigheden ben ik wel al mijn werkdagen op kantoor samen met 3 andere collega’s en wij zien het drukker worden. En dat is wennen, heel erg wennen. Met zo’n klein clubje bouw je toch een band op. En met de collega’s komt ook het geluid mee, wat maken we toch een herrie met z’n allen.
Het is ook zeker fijn om ze te zien en spreken, met name de collega’s waar je niet mee werkt maar wel bevriend mee bent.
Privé heb ik er weinig last van gehad, zo lang kinderen konden sporten ging dat gewoon 5 dagen per week door. Ik heb weinig tijd voor andere dingen naast mijn werk. Mantelzorg gaat gewoon door. En wandelen deed ik altijd al graag maar de afgelopen periode juist niet want het werd enorm druk op wandelpaden.
Alleen onze kat die we in de covid periode als kitten kregen heeft, net als jouw hond, last van fomo. Waar ik ben is zij ook.
Ook de kinderen zijn er zonder al te veel achterstanden door gekomen. Dat er niet gesport mocht worden hakte er wel in. Meer dan het online les hebben, dat mag blijven van mijn kind. Voordeel is dat je de les nog een keer kunt bekijken en dan vragen aan je ouders: wat bedoelt hij/zij hier. En kunt kijken of je aantekeningen volledig zijn en kloppen. En voor een puber niet onbelangrijk: je hoeft je bed er niet voor uit. Ander voordeel was dat je ook door de weeks bij je vriend of vriendin kon blijven slapen want of je het vanuit je eigen bed volgde of aan een andere keukentafel dat maakte niet uit.
Verder prijs ik mij gelukkig dat ik in mijn omgeving maar weinig zieken heb gekend en al helemaal geen ziekenhuisopnames of sterfgevallen.
Introverten vinden het vaak wel allemaal prima zo. Ik hoop dat er nu eens een keer echt een opstand komt tegen de kantoortuinen. Laat dat alsjeblieft de erfenis zijn van deze paar jaar ellende.
Beste geldnerd, jouw bericht over kluizenaarsleven was heel herkenbaar voor mij. Toen corona uitbrak werkte ik voor Shell en vanaf vrijdag 13 maart 2020 werden wij geacht “voorlopig” thuis te werken. In het begin vond ik dat eigenlijk wel prima: als introvert sprak de open kantoortuin mij sowieso niet aan, dus thuiswerken bracht rust (geldnerd, uit jouw verhaal vermoed ik dat jij ook een introvert type bent). Vanaf zomer 2020 mochten wij weer 1 dag per week naar kantoor en dat vond ik heel prettig. Het is toch fijn en nuttig om je teamleden en andere collega’s regelmatig in levenden lijve te zien. Ik denk dan ook dat de combinatie van thuiswerken en werken op kantoor voor veel mensen ideaal is (en tijd- en energiebesparing door minder woon-werkverkeer is ook mooi meegenomen). Inmiddels heb ik in het kader van een reorganisatie vrijwillig afscheid genomen van Shell, na bijna 34 jaar. Het was even wennen in het begin, maar inmiddels bevalt het nieuwe leven goed. Ik heb mijn pensioen in laten gaan en heb daarnaast nog een klein baantje dat me ongeveer een dag per week bezig houdt.
Goed idee van je vriendin om je aan te moedigen tot deze reflectie. Overigens lees ik al jouw verhalen met veel plezier!
Ik ben redelijk introvert, ja. Herkenbaar verhaal, dank voor het delen.
Heel herkenbaar. Hier ook een kluizenaar (en introvert) met een hond die ook op het randje van verlatingsangst zit na ruim 2 jaar thuiswerken.
Bij mij op het werk (ook overheid) gelukkig geen verplichting om weer x keer per week op kantoor te komen. Kwestie van afspraken maken wat het beste bij je werk en teamspirit past. Voor mij is dat hooguit 1 keer per week naar kantoor, tegelijk met mijn teamleden. Dan is het fijn om even onder de collega’s te komen voor informeel geklets en elkaar weer even in de ogen kunnen kijken. Maar jeetje, wat een storende factor is die kantoortuin voor productief werken. Een mailtje lezen lukt al amper met al die herrie om je heen. Ik was er vóór corona al geen fan van, maar nu lijken de prikkels nóg intenser en ben ik na zo’n kantoor dag ook blij weer naar huis te kunnen, naar mijn eigen cocon 🙂
Als introvert iemand zou ik willen tekenen om thuis te werken. Ik heb als ambtenaar een cruciale funtie in de de continuedienst 95 km hiervandaan.Dus niks thuiswerken, nada niente. Enige voordeel was dat het wat rustiger was op de weg. En ja, ik schaar mij in de categorie kluizenaar.