In het voorjaar van 2021 kreeg Geldnerd een verrassende brief van de Belastingdienst. Ook ik, brave ambtenaar bij uitstek, was opgenomen in de Fraude Signalering Voorziening (FSV). Het systeem waarin de boefjes van de blauwe enveloppen brigade mensen opsloegen waarvan vermoed werd dat er iets mis was.

De brief waarin mij dat gemeld werd blonk uit in het niet bevatten van nuttige informatie. Ik heb dus meteen een brief geschreven met een aantal vragen. Wat was er over mij vastgelegd? Sinds wanneer en met welke aanleiding? En met wie was deze informatie gedeeld. Logische vragen, volgens mij. De brief ging diezelfde dag nog op de post. Ik kreeg al snel een ontvangstbevestiging. Daarna werd het even stil. Ondertussen vernam ik wel dat er ruim 250.000 mensen in die FSV stonden. Ik bevond me dus in goed uitgebreid gezelschap.

Op 21 juli 2021 kreeg ik een reactie van de Belastingdienst. Met een aantal persoonlijke gegevens die van mij geregistreerd stonden in de FSV. En de mededeling dat men mijn andere vragen niet kon beantwoorden. Men verwachtte dat in het najaar wel te kunnen doen. Nu ken ik dit soort ambtelijke vertragingstactieken, ik pas ze zelf ook toe. Ik zette dus een reminder in mijn agenda. Maar niet op zomaar een datum. Op 21 december. De dag dat het najaar over zou gaan in de winter.

En je raadt het al, op 21 december had ik nog niks gehoord. Maar mijn tweede brief lag al klaar. Waarin ik de Belastingdienst fijntjes herinnerde aan mijn openstaande vragen, hun brief, en het feit dat het najaar inmiddels was overgegaan in de winter.

Dit keer maakten de vrienden het wel heel erg bont. Ik hoorde namelijk helemaal niks. Geen ontvangstbevestiging. Geen antwoord. Langzamerhand namen twee emoties het over. Als rijksambtenaar raakte ik enorm teleurgesteld in mijn collega’s van de Belastingdienst en begon ik te twijfelen aan hun goede bedoelingen. Als burger was ik inmiddels gewoon boos. Boos over het onvermogen van de overheid om mijn eenvoudige vragen te beantwoorden nadat ze eerst jarenlang illegale dingen hadden gedaan.

Ik wachtte ruim twee maanden. Maar op 11 maart was ik het zat. Ik stuurde een derde brief, met de tweede (onbeantwoorde) brief als bijlage. En sprak misschien ook wel een heel klein beetje mijn boosheid en teleurstelling uit. Dit keer kreeg ik wel snel antwoord. Op vrijdag 18 maart ontving ik een brief. Die nota bene maar anderhalve pagina lang was en ook leesbaar voor gewone stervelingen. Er werd eindelijk bevestigd waarom ik in de FSV ben terechtgekomen. Maar nog niet met wie de gegevens gedeeld zijn. Dat onderzoek loopt nog. En kan nog wel een half jaar duren.

Nog steeds geen sorry

Sorry seems to be the hardest word, zong Elton John ooit. En dat lijkt ook voor mijn ambtelijke collega’s van de Belastingdienst nog steeds het geval. Want het is inmiddels wel duidelijk dat ik ten onrechte in de FSV ben opgenomen, of op z’n minst weer verwijderd had moeten worden toen mijn bezwaar tegen de afwijzing van mijn aangifte over 2014 was toegewezen.

Maar geen van de drie brieven die ik ontving bevat het woordje ‘sorry’, of een andere formulering die als zodanig kan worden opgevat. Het enige wat de Belastingdienst spijt is dat sommige gegevens onterecht zijn opgenomen of verkeerd gebruikt zijn, dat stond tenminste in de eerste (algemene) brief. Maar persoonlijke excuses heb ik nog niet ontvangen. Terwijl ik inmiddels wel vind dat ik die verdiend heb. Ik denk dat ik maar brieven blijf schrijven totdat ik die excuses wél ontvangen heb… Eens kijken of ze dat gaan snappen.

Ben jij wel eens teleurgesteld in Geldnerd de overheid?